Blogging και Σοπενχάουερ

Τι μου κόλλησε αυτές τις μέρες ο "αντιπαθής" αυτός φιλόσοφος...δεν ξέρω ,
διαβάστε τι έχει γράψει ο καϋμένος.

"Οι φίλοι υποστηρίζουν ότι είναι ειλικρινείς, αλλά στην πραγματικότητα ειλικρινείς είναι οι εχθροί. "
"Η ζωή είναι μια συνεχής μάχη για την επιβίωση, με την σιγουριά της τελικής ήττας."
"Ο χρόνος είναι αυτό χάρη στον οποίο καθετί σε οποιαδήποτε στιγμή μετατρέπεται σε τίποτα, οπότε χάνει κάθε αληθινή αξία. "
"Η πίστη είναι όπως ο έρωτας, δεν μπορείς να την αποκτήσεις με την βία. "

και το χειρότερο όλων,

"Η ζωή είναι ένας πόνος που όταν σταματάει αρχίζει η βαρεμάρα.."
κάπως ετσι..

έλεος..ο ορισμός της απαισιοδοξίας! ήταν για λύπηση ο άνθρωπος....

Τώρα τι σχέση εχει με το blogging?!
Απλά σκέφτομαι πράγματα που δεν μου αρέσουν στο μπλόγκιν και μελαγχολώ κάπως
Σαν τι θα ρωτήσει κάποιος.

Τον ξερολισμό πχ. επι παντός επιστητού.... καλά, στη πραγματική ζωή το καταλαβαίνω...(αγώνας για την επιβίωση κλπ) ..αλλά εδώ ? ...

Δεν μου αρέσουν επίσης όλα τα ηλεκτρονικά εργαλεία παρακολούθησης και μέτρησης για το ποιός μπαίνει και βγαίνει στο μπλόγκ σου....
Μιλάμε ύστερα υποκριτικά κατά των κάμερων παρακολούθησης ...

Δεν μου αρέσουν επίσης τα γλυκανάλατα σχόλια κολακίας....γιατί άραγε?

Τα μεγάλα σε έκταση ποστ είναι επίσης αδυναμία και πειρασμός για πολλούς !

ΥΓ Εννοείται οτι και εγω δεν αποφεύγω τα παραπάνω !....εκτός του συστήματος παρακολούθησης/μέτρησης..που βαριέμαι και να το σκεφτώ ..οχι να το βάλω!....
γαμώ τον Σοπενχάουερ μέσα..

Aλλη μια αφιέρωση... στη Ντόρα Ρ., αυτή τη φορά.

Εχω να σε δω σχεδόν απο τότε..
Σε θυμάμαι κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, 16 προς 17 Νοεμβρίου....
αυτές τις μεταμεσονύχτιες ώρες...
0ταν χαθήκαμε εκείνο το βράδυ..
εγω κλείστηκα σε ενα διαμέρισμα της Στουρνάρη...η μόνη πόρτα που άνοιξε σε εκείνη τη πολυκατοικία.. είμασταν καμμιά 50 αποκλεισμένοι...κάποιος ειχε ενα τραύμα απο σφαίρα στο πόδι...

Θυμάμαι το αγωνιώδες ερώτημα της μητέρας σου "που είναι η Ντόρα?", οταν τηλεφώνησα σπίτι στις 7.00 το πρωϊ να ρωτήσω αν επέστρεψες..εγω ήμουν ακόμα εκει ..Στουρνάρη..
"δεν είναι τίποτα σοβαρό , θα γυρίσει σύντομα..δεν εχει συγκοινωνία" είπα,
"εγιναν φασαρίες .." μου είπε
"μην ανησυχείτε, θα έρθει " είπα...
φοβήθηκα όσο ποτέ πρίν....

Οταν στις 11.00 άκουσα τη φωνή σου κλάψαμε και οι δύο απο ανακούφιση....

Εμαθα απο τρίτους, συμμαθητές ,οτι σπούδασες και πήγες κάπου στη Σαουδική Αραβία για δουλειά.. μόνη γυναίκα , εκείνη την εποχή...

Μετα χρόνια κάπου βρήκα τα παλιά τηλέφωνα...αλλά καμμία απάντηση.

Ησουν μια απλή κοπέλλα ...πιο απλή και συνηθισμένη δεν γίνεται...στα μεγάλα σου μάτια υπήρχε συνήθως μια υποψία θλίψης ....αυτό μου έμεινε, δεν ξέρω, μπορεί και να μη θυμάμαι καλά..

Δεν εχω μιλήσει ποτέ για αυτά δημόσια..αλλά και σε προσωπικό επίπεδο ελάχιστες φορές.
Ούτε καν ξέρω γιατί τα γράφω τώρα.

Απλά τα σκέφτομαι κάθε χρόνο αυτές τις ώρες ...για λίγες ώρες, το επόμενο πρωϊ τα εχω ξεχάσει.
Εξάλλου δεν εχει καμμία σημασία τι έγινε τότε.
Μόνο το φόβο για σένα θυμάμαι και λίγο τα θλιμένα μάτια σου.
Νάσαι καλά όπου και νάσαι, Ντόρα Ρ.

Για τη μοναξιά του Τάκη ή για τον Τάκη που μας άφησε μόνους

Η μοναξιά είναι σα χιόνι
αργά αργά που μας παγωνει
Μελάνι πάνω μας απλώνει
σα πένα σε λευκό χαρτόνι

Η μοναξιά είναι μια νάρκη
κρυμμένη στης ζωής το χάρτη
στάχτη της καιομένης βάτου
προμετωπίδα του θανάτου

Η μοναξιά είναι το κλάμα
για της ψυχής μας κάποιο τάμα
που πικραμένο αναζητάει
τον άγιο που το καρτεράει