Επιδημία αυτοανάλυσης-αποκαλύψεων...η μια πυραμίδα στη Μπλογκόσφαιρα

Αχος βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν...
μήνα σε γάμο ρίχνονται μήνα σε χαροκόπι?
Μηδέ σε γάμο ρίχνονται μηδέ σε χαροκόπι...
Η.......* κάνει πόλεμο (βλ. ανάλυση ) με Bloggers κάθε είδους...

(όπου* όνομα της προτίμησης σας....(σκέφτομαι εύκολα 5-6)

Η αγαπητή Bebelac πρότεινε και εμένα στη πυραμίδα...(βρε καιρό που διάλεξα να μπω στη μπλογκόσφαιρα..τώρα που ανθίζουν τα κλαδιά...τώρα με τα χιόνια..)

5 πράγματα για μένα λοιπόν.

1. Οσο μεγαλώνω δεν φοβάμαι πιά τους όμορφους ανθρώπους αλλά ούτε και τούς ώριμους..βλέπετε αρχίζω και συνηθίζω στην ιδέα του εαυτού μου !...
2. Δυστυχώς δεν μπορώ να ελέγξω τον ενθουσιασμό μου για τους ανθρώπους ...ετσι κάποιες φορές τη πατάω...εχω συνηθίσει όμως μεγαλώνοντας...νομίζω αξίζει να τη" πατάς" αγγίζοντας κάποιους... η προσπάθεια της επαφής μετράει, και το αποτέλεσμα , αλλά λιγότερο.
3. Μπορώ να γίνω σκληρός και επιθετικός στην υποστήριξη της γνώμης μου ...κάποιες φορές μπορεί να μην ακούω και τον άλλο...δυστυχώς.
4. Οπου και όταν ακούω μεγάλα λόγια μαζεύομαι...ακόμα και αν λέγονται απο τα καλύτερα και αγαπητότερα στόματα ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις, ακόμα και αν αναφέρονται στα ωραιότερα πράγματα ...(Δεν αντέχω τη παντογνωσία κάποιων, ειδικά στη σημερινή εποχή)
5. Ειχα και εχω μεγάλη εμπιστοσύνη στα παιδιά...απλά προσπαθώ να μη τα εμπιστεύομαι τυφλά!...

5a.....χαχαχα Δεν είπα τίποτα για τη μεγάλη μου αγάπη ...τα βουνά, ούτε για τα καλά κρασιά και φαγητά (δεν ειμαι όμως καθόλου δύσκολος..και μια φασολάδα φτάνει ..εστω τραχανάς, ψωμί τυρί και ελιές που λέει ο λόγος..) ούτε για μουσική η χορό...

(Που να δείτε και αυτά που έχω κρύψει!...)

Πρέπει να δώσω πάσα? νομίζω όλοι έχουν πάρει τη μπάλλα, αν όχι πάντως σίγουρα στούς Tatine,Vlaxaki, και γιατί όχι στην Aurora, Nτέφι Thwmais (Θωμαις)

Μικρή διακοπή

Πολλή δουλειά σήμερα...αύριο εσπευσμένα μικρό επαγγελματικό ταξίδι σε γείτονα Βαλκανική χώρα Παρασκευή επιστροφή και αμέσως αναχώρηση για τα αγαπημένα μου βουνά (Νοτ. Πίνδο...)
Δευτέρα βράδυ Αθήνα...
Δεν ξέρω γιατί δηλώνω τα παραπάνω...αλλά με κάποιους από εσάς αισθάνομαι κοντά ( θα αναφερθώ και ονομαστικά!...όταν ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το blog)
(Ηδη έχουν πέσει κάτι "γάντια" που πρέπει να σηκώσω!...)

Δεν ξέρω αν είναι αυταπάτη αυτή η επικοινωνία (είμαι πολύ καινούργιος σε αυτή την ιστορία) αλλά αισθάνομαι ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερο ...Θα μου πείτε σε τι διαφέρει από τη πραγματική ζωή..εε ,διαφέρει ! είναι λίγο αυταπάτη... από την άλλη δεν είναι τόσο εύκολο να " κρυφτείς" ...κάποτε αποκαλύπτεσαι...έχει υπέρ και κατά (εννοώ σε σύγκριση με τη ζώσα επικοινωνία)...

Τελικά είναι δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου!...
Θα το προσπαθήσουμε πάντως.

Ταφόπλακες (σχέσεων και μή)

Μιά και υπάρχει τόση αναστάτωση στο θέμα των σχέσεων άνδρα-γυναίκα... (σχεδόν σε όποιο blog μπαίνω, αν δεν πέφτει ξύλο πέφτει κλάμα ....κάποιες φορές και τα δύο ...)
Σκέφτομαι ότι μία ΄"ταφόπλακα" σαν τη παρακάτω θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση του θέματος.


ΜΕΣΙΤΕΙΕΣ

Με γυροφέρνει η άνοιξη,
αλλά εγώ άλλη φορά
πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.
Ας μοιάζει με οτιδήποτε το σούρουπο.
Δεν θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.
Τα όνειρα που είδα
αποδειχτήκαν ανυπόληπτα:
πήγαν και μ΄άλλους ύπνους.

Οχι, δεν παίρνω άλλες διαταγές.
Οταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε
Ταξίδευα
Κι όταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε
περίμενα.
Οχι, δεν παίρνω άλλο διαταγές.
Τα δούλεψα πιστά τα διαλυτά.

Με γυροφέρνει από χθές η άνοιξη.
Μια νερατζιά με κοίταξε
με διάθεση υπόπικρη
και μου΄κλεισε το δρόμο
μια μυρωδιά επιστροφής.

Με παζαρεύει η τοκογλύφος μνήμη:
για να μου δώσει έναν Μάιο παλιό,
μαζί και με τις νεραντζιές,
για να μου δώσει κυρίως τη μορφή,
που στη μεταφορά της
από σταθμό της λήθης σε σταθμό
χτυπήθηκε στα μάτια και στο στόμα
-γι΄αυτά πληρώνεις-,
μου παίρνει ένα μέλλον.


(Από ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ)

Σε αντίθεση(?) μία δεύτερη ταφόπλακα. (Αν τη μεταφράσω θα χάσει ...ελπίζω να είναι κατανοητή)
Πραγματική αυτή τη φορά !

Everest 2005.

Do not stand at my grave and weep,
I am not there...I do not sleep
I am the thousand winds that blow...
I am the diamond glints on snow...
I am the sunlight on ripened grain...
I am the gentle autumn rain.
When you waken in the morning's hush,
I am the swift uplifting rush
Of gentle birds in circling flight...
I am the soft star that shines at night,
Do not stand at my grave and cry-
I am not there...I did not die...

(Για κάποιον ορειβάτη που έμεινε εκεί για πάντα....)

Και μένω με το ερώτημα .

Tι πεθαίνει πρώτα ο άνθρωπος ή οι σχέσεις του ?