Friday, December 21, 2007

Πίσω και μπροστά απο τον "Αη Βασίλη"..ή το αντικείμενο του πόθου..






















Είπαμε , δεν είναι σεξιστικό το μπλόγκ αλλά εχει τη τάση να γίνει...
ετσι μέρες πούναι ανακάλυψα τι κρύβεται "πίσω" απο τον Αη Βασίλη ή εστω κάτω εκεί ...
εμένα πάντως μου φαίνεται σαν να είναι το πραγματικό χέρι του άγιου ...αυτό που μοιράζει τα δώρα και τις χαρές...
Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά ...η μπροστινή.....































Μιλάει και η Ντίβα για αριστερές δικαιολογίες και συνειδήσεις.....
Μωρέ όλοι ίσοι είμαστε μπροστά στο θαύμα του αη βασίλη...
και ακόμα πιο ίσοι μπροστά στη χαρά της ζωής.......................
αρκεί να το καταλάβουμε.........
ή να το θυμηθούμε καλύτερα..
λέμε τώρα....

Saturday, December 15, 2007

Τάκης ή Ενας Αη Βασίλης με αριστερή συνείδηση

Παρακαλώ τους καλούς μας επισκέπτες να το διαβάσουν ως σχόλιο στο ποστ του ΤΑΚΗ που προηγήθηκε

Περασμένα μεσάνυχτα όλη μου η ζωή, ουπς συγγνώμη αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο, πάντως περασμένα μεσάνυχτα ήταν όταν χτύπησε το ξυπνητήρι. Ο Τάκης ανακάθισε μαχμουρλής και αναμαλλιασμένος (λέμε και κανένα ψέμα πότε πότε) στο κρεβάτι, κατανικώντας το πειρασμό να το πετάξει στο τοίχο και να ξανακοιμηθεί. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που το Μεγάλο Αφεντικό του είχε αναθέσει τα καθήκοντα του Αη Βασίλη. "Είναι ευχάριστα" του είχε πει. "Θα κατρακυλάς από τις καμινάδες, θ' αφήνεις τα πακέτα και θα τη κάνεις". Του άρεσε στην αρχή, τώρα όμως ένιωθε βαριεστημάρα. "Ευτυχώς" σκέφτηκε "πλησιάζω στη σύνταξη". Ας είναι καλά οι πολιτικοί που απ' τα δωράκια που πήραν τον είχαν κατατάξει στα βαρέα και ανθυγιεινά. "Ελπίζω μόνο μη μου τα χαλάσει αυτός ο Βασίλης, γιορτάζει κιόλας, ο Μαγγίνας και μ' αλλάξει κατηγορία . Να θυμηθώ καλού κακού να του αφήσω ένα μεγάλο πακέτο, με τίποτα ινδούς που δεν χρειάζονται και ασφάλεια και άλλα τέτοια για να του περιποιούνται εκείνο το αναψυκτήριο που το' κανε σπίτι. " Ήπιε ένα σκέτο μαύρο καφέ για να στανιάρει λίγο και ν' ανοίξει το τσιμπλιασμένο αριστερό του μάτι, "πρέπει κάποτε να πάω σε μια οφθαλμίατρο για να δει γιατί τσιμπλιάζει μόνο το αριστερό μου" μονολόγησε, αποδιώχνοντας τη σκέψη ότι μάλλον θα έφταιγε το αριστερό του παρελθόν (καλά καλά και το παρόν μη φωνάζεις δεν σε και χέρι χέρι με το Καρατζαφέρη). Στάθηκε μετά στον καθρέφτη του και επιθεώρησε την εικόνα του. "Φτου σου λεβέντη μου" είπε "δεν είχε άδικο το Αφεντικό που σε διάλεξε γι' αυτή τη δουλειά" και βγήκε απ' το σπίτι. Το έλκυθρο με τους δέκα τούρμπο ταράνδους τον περίμενε. Πήδηξε (καλά είπαμε ότι λέμε και κανένα ψέμα πότε πότε) πάνω, έπιασε το γκέμια με τα στιβαρά του χέρια, όπως τα μαλλιά των κατακτήσεων του στη γνωστή στάση, όπου του άρεσε να παίζει τον άλλο Μέγα τον Αλέξανδρο την ώρα που δαμάζει τη Βουκεφάλα, και έδωσε το σινιάλο. Το έλκηθρο αρχισε να γλιστράει ανάμεσα στα σύγνεφα και τα χιόνια σε λίγο τον είχαν κάνει μια αναλάμπουσα φωτεινή χιονόμπαλα, που έμοιαζε με κομήτη που ψάχνει να βρει το στόχο του. "Χοπ χοπ χοπ" παρότρυνε τους ταράνδους του τραβώντας τα γκέμια με τον ίδιο σταθερό τρόπο που πατούσε το γκάζι στο X5 ΒΜW του, όταν ανηφόριζε στα βουνά για να κρατάει τη φόρμα της η αντοχή του στο κρύο. "Αρρωσημένο μυαλό αυτός ο αρχιτέκτονας" σκέφτηκε βλέποντας από ψηλά μια στέγη που έμοιαζε με κώλο και με την καμινάδα να ξεπροβάλλει ανάμεσα στις δυό της καμπύλες σα ψωλή που πανηγύριζε ή είχε χάσει το στόχο της. "Θα ξεκινήσω από δω" είπε και τράβηξε το πηδάλιο προς τα κάτω. "Ανάθεμα γλιστράει" ήταν το μόνο που πρόλαβε να σκεφτεί πριν βρεθεί απλωμένος φαρδύς πλατύς στο άνοιγμα της εστίας. Το μόνο που πρόλαβε να δει πριν μείνει αναίσθητος ήταν ότι βρισκόταν στην κορυφή το σαλονιού που ήταν τριγωνικό, σαν να το όριζαν τα ανοιχτά σκέλη μιας γυναίκας. Οταν συνήλθε κοίταξε γύρω του με απορία. Πάνω από το κεφάλι του ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι, έμοιαζε με μικρό θύσανο, σαν μια περιποιημένη τριχοφυία πάνω από το αιδοίο μιας νεαρής κοπέλας. Καρβουνα δεν υπήρχαν, αλλά ήταν ζεστά και υγρά και στο στόμα του είχε μια υπόξινη γεύση. "Μα που βρέθηκα" σκέφτηκε. Του άρεσε τόσο όμως που κουλαριάστηκε μέσα στην εστία, σαν έμβρυο μέσα στη κοιλιά της μάνας του. Η κίνηση του αυτή τον έβαλε σε κίνδυνο γιατί η υγρασία της εστίας, έγινε σχεδόν πλημμύρα. Κατάφερε ν' ανασάνει και άρχισε να αργοκουνάει το κεφάλι του με ευχαρίστηση μέχρι που τα υγρά γύρω του τον σκέπασαν ολόκληρο. "Δε γαμιέται (θου κύριε)" είπε κι έμεινε εκεί όλες τις γιορτές. Γύρισε στο σπίτι του καθαρός σα τα νερά των ρυακιών που συναντούσε στις περιηγήσεις του στα βουνά, γιατί τα υγρά της εστίας που τον είχε φιλοξενήσει καθάριζαν πολύ καλύτερα κι απ' το υγρό που συνιστούν τόσοι και τόσοι κατασκευαστές πλυντηρίων. Βέβαια τα λαμπιόνια είχαν ήδη ξεναμπεί στα κουτιά τους και τα έλατα περιμέναν τις σκουπιδιάρες να τα μαζέψουν και κανείς μα κανείς δεν είχε βρει πακέτο στο τζάκι του. "Οταν με ρωτήσει γιατί το Αφεντικό, θα του πω ότι η αριστερή μου συνείδηση δεν μου επιτρέπει πια να συμβάλλω στη ρύπανση του περιβάλλοντος που προκαλούν τα χαρτιά οι συσκευασίες και τα άλλα άχρηστα δώρα που κουβαλάω συνήθως" ετοίμασε και την απολογία του. "Κι αν δε το δεχτεί ας με βγάλει σε πρόωρη σύνταξη" σκέφτηκε. Κι ας πάει να γαμηθεί κι ο Μαγγίνας και το ασφαλιστικό πρόγραμμα φώναξε. ΄Υστερα ικανοποιημένος με τον εαυτό του άναψε ένα πούρο που κρατούσε φυλαγμένο από την επίσκεψη του στην ακόμη σοσιαλιστική Κούβα και κατέβασε τη πρώτη γουλια απ' το μαλτ που είχε ετοιμάσει ν' αφήσει σε κάποιο τζάκι.

Thursday, December 13, 2007

Γιορτές...

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά...σε ελεύθερη μετάφραση (χρειάζεται κλικ στη φωτό για να διαβαστεί)




Το παρολίγο σεξιστικό αυτό μπλόγκ ομολογεί οτι δεν θα μπορούσε να φανταστεί καλύτερο συμβολισμό για ευχές...
Η πηγή της ζωής και της χαράς...
ΥΓ Τώρα, για τον εικονιζόμενο Αγιο Βασίλη...ποτέ δεν τα είχα καλά με τους αγίους αλλά για τη περίπτωση του σηκώνω τα χέρια ψηλά..
ΥΓ 2 Οχι δεν φεύγουμε , εδω θα είμαστε άγρυπνοι στις επάλξεις..

Saturday, December 1, 2007

Groucho Marx....συνέχεια αφιερώσεων

















Στο τελευταίο ποστ του Sardonian για το πως να πετύχουμε σαν μπλόγκερς είχε μια φωτό του

αγαπημένου Γκρούσο Μάρξ....

Να κάποιες απο τις φημισμένες ατάκες του αξεπέραστου Γκρούσο...

"Τη γυναίκα ζεστή και τη σαμπάνια κρύα"

"Δεν υπάρχει ωραιότερος ήχος απο το θρυμάτισμα ενός ειδώλου"

"Πίσω απο κάθε επιτυχημένο άνδρα κρύβεται μία γυναίκα και πίσω απο αυτή κρύβεται η σύζυγος"

"Βρίσκω τη τηλεόραση πολύ εκπαιδευτική, οταν παρακολουθώ ενα πρόγραμμα κλείνω τον δείκτη και ανοίγω ενα βιβλίο"



"Πολιτική είναι η τέχνη του να αναζητάς προβλήματα να επεξεργάζεσαι τη λύση τους και να παίρνεις πάντα λάθος αποφάσεις"



"Ποιόν θα πιστέψεις , εμένα ή τα ίδια σου τα μάτια ?"


Tώρα, πως μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια κάποιας ηλικιωμένης χωριάτισσας που έλεγε :
"Παλιά δεν είχαμε τόσα καλούδια παιδί μου ..αλλά είχαμε περισσότερη αγάπη ο ένας για τον άλλον"..δεν γνωρίζω..,
ούτε τη σχέση έχουν τα παραπάνω με τον Γκρούσο Μάρξ!...

δεν ξέρω , ίσως εχει να κάνει με τη γενικότερη πεσιμιστική μου διάθεση του τελευταίου καιρού σχετικά με τις προσωπικές σχέσεις.

Απο την άλλη θα συμφωνήσω με ένα σχόλιο του Sardonian που έλεγε οτι πολλά έχουμε να προσφέρουμε ακόμα..ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων...

Wednesday, November 21, 2007

Blogging και Σοπενχάουερ

Τι μου κόλλησε αυτές τις μέρες ο "αντιπαθής" αυτός φιλόσοφος...δεν ξέρω ,
διαβάστε τι έχει γράψει ο καϋμένος.

"Οι φίλοι υποστηρίζουν ότι είναι ειλικρινείς, αλλά στην πραγματικότητα ειλικρινείς είναι οι εχθροί. "
"Η ζωή είναι μια συνεχής μάχη για την επιβίωση, με την σιγουριά της τελικής ήττας."
"Ο χρόνος είναι αυτό χάρη στον οποίο καθετί σε οποιαδήποτε στιγμή μετατρέπεται σε τίποτα, οπότε χάνει κάθε αληθινή αξία. "
"Η πίστη είναι όπως ο έρωτας, δεν μπορείς να την αποκτήσεις με την βία. "


και το χειρότερο όλων,

"Η ζωή είναι ένας πόνος που όταν σταματάει αρχίζει η βαρεμάρα.."
κάπως ετσι..

έλεος..ο ορισμός της απαισιοδοξίας! ήταν για λύπηση ο άνθρωπος....

Τώρα τι σχέση εχει με το blogging?!
Απλά σκέφτομαι πράγματα που δεν μου αρέσουν στο μπλόγκιν και μελαγχολώ κάπως
Σαν τι θα ρωτήσει κάποιος.

Τον ξερολισμό πχ. επι παντός επιστητού.... καλά, στη πραγματική ζωή το καταλαβαίνω...(αγώνας για την επιβίωση κλπ) ..αλλά εδώ ? ...

Δεν μου αρέσουν επίσης όλα τα ηλεκτρονικά εργαλεία παρακολούθησης και μέτρησης για το ποιός μπαίνει και βγαίνει στο μπλόγκ σου....
Μιλάμε ύστερα υποκριτικά κατά των κάμερων παρακολούθησης ...

Δεν μου αρέσουν επίσης τα γλυκανάλατα σχόλια κολακίας....γιατί άραγε?

Τα μεγάλα σε έκταση ποστ είναι επίσης αδυναμία και πειρασμός για πολλούς !

ΥΓ Εννοείται οτι και εγω δεν αποφεύγω τα παραπάνω !....εκτός του συστήματος παρακολούθησης/μέτρησης..που βαριέμαι και να το σκεφτώ ..οχι να το βάλω!....
γαμώ τον Σοπενχάουερ μέσα..

Saturday, November 17, 2007

Aλλη μια αφιέρωση... στη Ντόρα Ρ., αυτή τη φορά.

Εχω να σε δω σχεδόν απο τότε..
Σε θυμάμαι κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, 16 προς 17 Νοεμβρίου....
αυτές τις μεταμεσονύχτιες ώρες...
0ταν χαθήκαμε εκείνο το βράδυ..
εγω κλείστηκα σε ενα διαμέρισμα της Στουρνάρη...η μόνη πόρτα που άνοιξε σε εκείνη τη πολυκατοικία.. είμασταν καμμιά 50 αποκλεισμένοι...κάποιος ειχε ενα τραύμα απο σφαίρα στο πόδι...

Θυμάμαι το αγωνιώδες ερώτημα της μητέρας σου "που είναι η Ντόρα?", οταν τηλεφώνησα σπίτι στις 7.00 το πρωϊ να ρωτήσω αν επέστρεψες..εγω ήμουν ακόμα εκει ..Στουρνάρη..
"δεν είναι τίποτα σοβαρό , θα γυρίσει σύντομα..δεν εχει συγκοινωνία" είπα,
"εγιναν φασαρίες .." μου είπε
"μην ανησυχείτε, θα έρθει " είπα...
φοβήθηκα όσο ποτέ πρίν....

Οταν στις 11.00 άκουσα τη φωνή σου κλάψαμε και οι δύο απο ανακούφιση....

Εμαθα απο τρίτους, συμμαθητές ,οτι σπούδασες και πήγες κάπου στη Σαουδική Αραβία για δουλειά.. μόνη γυναίκα , εκείνη την εποχή...

Μετα χρόνια κάπου βρήκα τα παλιά τηλέφωνα...αλλά καμμία απάντηση.

Ησουν μια απλή κοπέλλα ...πιο απλή και συνηθισμένη δεν γίνεται...στα μεγάλα σου μάτια υπήρχε συνήθως μια υποψία θλίψης ....αυτό μου έμεινε, δεν ξέρω, μπορεί και να μη θυμάμαι καλά..

Δεν εχω μιλήσει ποτέ για αυτά δημόσια..αλλά και σε προσωπικό επίπεδο ελάχιστες φορές.
Ούτε καν ξέρω γιατί τα γράφω τώρα.

Απλά τα σκέφτομαι κάθε χρόνο αυτές τις ώρες ...για λίγες ώρες, το επόμενο πρωϊ τα εχω ξεχάσει.
Εξάλλου δεν εχει καμμία σημασία τι έγινε τότε.
Μόνο το φόβο για σένα θυμάμαι και λίγο τα θλιμένα μάτια σου.
Νάσαι καλά όπου και νάσαι, Ντόρα Ρ.

Monday, November 12, 2007

Για τη μοναξιά του Τάκη ή για τον Τάκη που μας άφησε μόνους

Η μοναξιά είναι σα χιόνι
αργά αργά που μας παγωνει
Μελάνι πάνω μας απλώνει
σα πένα σε λευκό χαρτόνι

Η μοναξιά είναι μια νάρκη
κρυμμένη στης ζωής το χάρτη
στάχτη της καιομένης βάτου
προμετωπίδα του θανάτου

Η μοναξιά είναι το κλάμα
για της ψυχής μας κάποιο τάμα
που πικραμένο αναζητάει
τον άγιο που το καρτεράει

Friday, October 26, 2007

Μικρή αφιέρωση στον Πρόεδρο Sardo

Καθώς ο χρόνος της απουσίας του sardo (όποιος θέλει τη σύνδεση, ας ρίξει μια ματιά στη λίστα πλάι) όλο και μακραίνει, μας ζώνουν τα φίδια, ότι τα φίδια κάποιου Τοπίου τον τύλιξαν και μας ξέχασε. Μας άφησε μόνους κι απροστάτευτους μέσα στην δαιδαλώδη διαπλοκή των τοπίων, να μη ξέρουμε σε ποιο να πάμε και ποιο να αφήσουμε. Εντάξει πικραμένος δε λέω, αλλά όχι κι έτσι. Κι άλλους αφήσαν οι θεοί και οι θεές αλλά δεν έκλεισαν τις εκκλησίες. Πρόεδρε σκέψου τις ευθύνες και γύρνα πίσω. Τα τοπία αδημονούν, ριγούν,τρεμουλιάζουν και μουσκεύουν απ΄την υγρασία. Κι επειδή μπορεί να θελεις δόλωμα, το βρήκα σκαλίζοντας τα ποστ του Τάκη. Ενα σχόλιο του παλιου μπλόγκερ "tyharpastos" είναι ότι πρέπει για να σε ξυπνήσει. Με την άδεια του τυχάρπαστου (τον εντόπισα χάρη στα κονέ που εχω στην ασφάλεια) και τη συναινεση του Τάκη, το αγκιστρώνω στο καλάμι και περιμένω να τσιμπήσεις, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της κλίκας.



tyharpastos said...
Τάκη, με την ευκαιρία, σου αφήνω αντί σχολίου το κείμενο με τις πέτε λέξεις που μου είχες ζητήσει και στο χρωστούσα. Τις θυμίζω. χέρι, πόδι, μάτια, χείλη, άσβεστη. Τίποτα καλύτερο δε μπορώ να κάνω. Αν χρειαστεί καντο μόνος σου :-)
Καθώς έσκυψε να ρουφήξει τη πρώτη κουταλιά της σούπας του, την είδε. Ήταν στο απέναντι τραπέζι. Προφανώς ξένη. Ξανθειά, ξεπλυμένη, αλλά όμορφη, λεπτό οβάλ πρόσωπο που ξεχώριζαν δυο σαρκώδη έντονα βαμμένα κόκκινα χείλη. Και κυρίως δυο μεγάλα μάτια γαλάζια, που η κόρες τους είχαν μικρύνει όπως της γάτας στο πολύ φως. Έμεινε με το χέρι του μετέωρο. Προσπάθησε να τραβήξει τα μάτια του μα δεν τα κατάφερε. Του τα τράβηξε το μεγάλο ντεκολτέ της που άφηνε δυο μικρά πεπόνια να φαίνονται αρκετά και να διαγράφονται πεντακάθαρα πάνω στο μπλουζάκι της, δυο ορθωμένες ρόγες, σα να τις τσιμπούσες ώρα, να κοιτάζουν προς το ταβάνι. Ο Τάκης ξεροκατάπιε πριν καταφέρει να καταπιει την πρώτη κουταλιά της σούπας και να μορφάσει από το κάψιμο στη γλώσσα του. Την είδε να του χαμογελάει. Μόρφασε πάλι,κάτι σα χαμόγελο αυτή τη φορά και κατέβασε τα μάτια του στο πιάτο, νιωθοντας ντροπή που τον αντιλήφθηκε να την κοιτά ξελιγωμένος αλλά και γιατί το ερεθισμένο του πέος, σφιγμένο μέσα στο στενό τζιν που φορούσε, του προκαλούσε μιαν οδυνηρή ενόχληση. Ο Τάκης είχε μπει στο πατσατσίδικο του Ασλανίδη λίγη ώρα πριν, είχε παρακολουθήσει μια παράσταση στο Εθνικό, και μετά τη κουλτούρα σκέφτηκε να ικανοποιήσει και την πιο κρυφή και άσβεστη επιθυμία, που κουβαλούσε από μικρός μέσα του. Πατσάς με τα ποδαράκια ολόκληρα, για να μπορεί να γλείφει τις άκρες των δακτύλων. Η παρουσία της όμορφης ξανθιάς και το κάψιμο δε τον πτόησε καθόλου. Αντίθετα μάλιστα τον πλημμύρισε μια ακατανόητη έξαψη καθώς, σηκώνοντας ξανά τα μάτια του, την είδε να κοιτά και να φέρνει ηδονικά στα χείλη της ένα ποδαράκι, που το λευκό του χρώμα του φάνηκε να αντανακλά εκτυφλωτικά το φως του πατσατζίδικου. Η ξανθειά ρούφηξε ηδονικά την άκρη του ποδιού κι ο Τάκης λίγο έλειψε να εκσπερματίσει. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι ήταν ένα μήνυμα γι' αυτόν. Σήκωσε κι αυτός το ποδαράκι, το έπιασε με το χέρι και το έφερε στο στόμα του έχοντας καρφωμένα τα μάτια του πάνω της. Την είδε να μισανοίγει ηδονικά τα χείλη της και να φέρνει το χέρι της κάτω από το τραπέζι. Δεν μπορούσε να δει που ακριβώς, αλλά μπορούσε να δει ότι φορούσε φούστα και δε είχε καμιά αμφιβολία για το που είχε το χέρι της καθώς την έβλεπε να το κινεί ελαφρά και σταθερά. Καθώς προσπαθούσε να ελέγξει την καύλα που του προκάλεσε, την είδε να σηκώνεται και να βγαίνει από το πατσατζίδικο γνέφοντας του αδιόρατα. Ο Τάκης πέταξε ένα 50Ευρω στο τραπέζι, δεν ήταν ώρα για λογαρισμούς, και βγήκε ξωπίσω της. "Φοβήθηκα ότι δεν θα' ρθεις" του είπε με ξενική προφορά και τη στιγμή εκείνη προσδιόρισε τι του θύμιζε. Μια Πολωνή πουτάνα, πόρτιαλ σουρεάλ ή κάπως έτσι την έλεγαν, που σε μια συνέντευξή της είχε δηλώσει ότι μπορεί να κάνει οποιοδήποτε άνδρα να χύσει σε 30 δεύτερα (σιγά το επίτευγμα λέω εγώ τώρα ..αυτοί χύνουν και χωρίς να τους ακουμπήσεις, αλλά τέλος πάντων μη καρφωνόμαστε κιόλας). Την κοίταξε ίσια στο πρόσωπο. Το λάγνο βλέμμα της ήταν πιο καυτό και ρευστό κι από μόλις σερβιρισμένη σούπα. "Πάμε" είπε ο Τάκης χωρίς άλλες κουβέντες. Μπήκε σ' ένα ξενοδοχείο λίγο πιο πέρα, το ήξερε καλά γιατί ερχόταν, όταν του κάθονταν κανένα τυχερό. Την έγδυσε πριν καν να κλείσει τη πόρτα. Ρούφηξε με λαιμαργία τις ρώγες της, σχεδόν κόντεψε να πνιγεί από τα σάλια του. Ύστερα έκανε ένα βήμα πίσω και την κοίταξε απ΄ την κορυφή μέχρι τα νύχια. Στάθηκε αρκετή ώρα στα δάχτυλα των ποδιών της. "Θεέ μου" είπε "σ' ευχαριστώ". Τη ξάπλωσε στο κεφάλι κι αφού τη φίλησε όλο της το σώμα, ακούμπησε το κεφάλι του πλάι στα πόδια της και τέντωσε τα δικά του πόδια προς το πρόσωπό της (ξέρετε τώρα, όλοι μεγάλα παιδιά είστε). Πήρε το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού της ποδιού (μη ξεχνάμε και τις τοποθετήσεις μας, αν είσαι δεξιός σε όλα το δεξιό πόδι θα διαλέξεις, βέβαια ο ήρωας Τάκης είναι αριστερός αλλά εδώ την πάτησε γιατί άλλος είναι ο πολιούχος, ο αφηγητής)και άρχισε να το βυζαίνει. Το μέγεθος του ερεθισμού του έκανε το πέος του να γράψει νέο ρεκόρ μήκους άμα τε και πάχους. Βύζαινε λάγνα και αρπακτικά σαν πεινασμένο βρέφος που βρήκε επιτέλους το βυζί της μάνας του. Την ώρα που ένιωσε το στόμα της να ρουφάει το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού του ποδιού (εδώ ο αφηγητής του κάνει το χατίρι, αν και δεν είναι σίγουρος ότι τεχνικά ετσι πάει το πράγμα)το σπέρμα του πετάχτηκε ζεστό και ορμητικό, σαν πίδακας αίματος από κομμένη αρτηρία και μούσκεψε τα πάντα, ενώ την ίδια ώρα το κορμί της τραντάζονταν από σπασμούς. Έμειναν αποκαμωμένοι και το πρωί τους βρήκε να ρουφάνε σαν μπιμπίλα ο ένα το δάχτυλο του άλλου.
Ο Τάκης πήγε πολλές φορές από τότε στο πατσατζίδικο του Ασλανίδη (δεν τον γουστάρω γιατί είναι παοκτσής, αλλά δικός μας είναι πρέπει να τον υποστηρίξω) και κάθε φορά, καθώς γλείφει το χοιρινό ποδαράκι της σούπας του, το σλιπάκι του πλημμυρίζει απ' το ζεστό του σπέρμα.
April 20, 2007 7:59 PM






Powered by ScribeFire.

Tuesday, October 9, 2007

Εγκώμιον Πολιτικής ή περί του πώς θεραπεύτηκε ο Τάκης

Ο Τάκης ήταν μισοξαπλωμένος στον τριθέσιο απέναντι στην τηλεόραση, όταν πίσω του ακούστηκε το you can leave your hat on και πριν προλάβει να γυρίσει, εμφανίσθηκε στην είσοδο του σαλονιού η Μαριέττα φορώντας ένα διάφανο ροζ νεγκλιζέ που άφηνε να φαίνεται το ίδιου χρώματος στριγκάκι κι ένα σουτιέν που στήριζε το στήθος της, και στο κεφάλι της ημίψηλο. Δεν πρόλαβε καν να σκεφτεί τι διάβολο συμβαίνει κι η Μαριέττα άρχισε να χορεύει λικνιζόμενη αργά και αισθησιακά και να τον πλησιάζει βγάζοντας το νεγκλιζέ. Ξεκούμπωσε το σουτιέν της και το τεράστιο στήθος της πλημμύρισε όλο το διαθέσιμο τοπίο του Τάκη. Η αναπνοή του βάρυνε και καθώς οι πολυπληθείς αποικίες των λιποκυττάρων της κυμάτιζαν μάλλον θορυβημένες από την αναπάντεχη ταραχή, ο Τάκης άρχισε να καυλώνει. Παραδόθηκε στη καύλα του χωρίς σκέψεις, χωρίς αντίσταση. Η Μαρριέτα απαλλάχτηκε κι απ’ το στριγκάκι της και με το γυμνό της κορμί σκέπασε το ερεθισμένο κορμί του Τάκη. Τώρα το αίμα του κυλούσε τόσο ομητικό που ήταν ικανό να διαρρήξει όχι μόνο τα αγγεία του αλλά ακόμη και ενισχυμένες κατασκευές σκυροδέματος. «Σ’ αρέσει μωρό μου» του ψιθύρισε παθιάρικα η Μαριέττα καθώς από το τραπεζάκι πλάι στον καναπέ πήρε στο χέρι της το αποσυρμένο πια βιβλίο της ΣΤ Δημοτικού κι άρχισε να χαϊδεύεται μ’ αυτό. «Ελα μωρό μου είμαι δική σου» του είπε «γδύσου». Σχεδόν απογειωμένος από τον πόθο του ο Τάκης έβγαλε γρήγορα τα ρούχα του κι έμεινε γυμνός μπροστά της με το καυλί του τόσο διογκωμένο που νόμιζε πως είναι κάποιου άλλου. Η Μαριέττα τώρα τον χάιδευε με το βιβλίο από την κορυφή μέχρι τα νύχια. «Για να δεις τι έχασε ο Ευριπίδης» του ψιθύρισε κι έφερε το στόμα της προς τη κοιλιά του.

Ο Τάκης άνοιξε τα μάτια ξαφνιασμένος και ανακάθισε στον καναπέ άπνους και με τον ιδρώτα να κυλάει ποτάμι πάνω του. Είχε αποκοιμηθεί μπροστά στη τηλεόραση καθώς το τελευταίο καιρό η κακή του διάθεση τον έφερνε εύκολα στον ύπνο. Ξαφνιασμένος αλλά καυλωμένος, αφόρητα καυλωμένος, ανελέητα καυλωμένος. «Θεέ μου, τι ήταν αυτό» είπε μεγαλόφωνα. «Με καύλωσε στον ύπνο μου η Μαριεττα! Αν είναι δυνατόν!» Κι όμως ήταν. Η στύση του παρέμενε βασανιστική και έψαχνε διέξοδο. Την αναζήτησε, όπως είχε κάνει κι άλλες φορές, στο δορυφορικό τσοντοκάναλο για να διώξει την εικόνα της Μαριέττας από το μυαλό του και την περίσσεια του σπέρματος από τους αδένες του. Έπεσε σε μια παρτούζα. Μια ωραία γυναίκα προσποιούνταν με εξαιρετική επιτυχία τη συμμετοχή της στα τεκταινόμενα καθώς δυο αρσενικοί την διεμβόλιζαν ταυτόχρονα. Όμως, δεν συνέβη αυτό που περίμενε αλλά το αντίθετο. Ξενέρωσε. Στενοχωρήθηκε αλλά όσο επέμενε να βλέπει τόσο το πουλί του μίκραινε μέχρι που φοβούμενος μη χαθεί εντελώς άλλαξε κανάλι. «Το ΧΑΣΟΚ ώφειλε και μπορούσε εύκολα να κερδίσει τις εκλογές» άκουσε το Βαγγέλη να λέει και πάλι στον Γιάννη του ΜΕΓΑ και καθώς το στόμα του Βαγγέλη ανοιγόκλεινε το πουλί του Τάκη πήρε πάλι της ανηφόρα μέχρι που το μέγεθος του έγινε ταυτόσημο του ονόματος του καναλιού. Η καύλα τον πλημμύρισε ξανά και αφέθηκε σ’ αυτή χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό και οι αδένες του κινδύνευαν να σπάσουν. Δεν δίστασε άλλο και σε λίγο εκσπερμάτιζε καθώς τα χείλη του Βαγγέλη στην οθόνη είχαν γίνει ένα τεράστιο αιδοίο.

Το άλλο πρωί ο Τάκης έμπαινε στο γραφείο του ΧΑΣΟΚ στη γειτονιά του και γράφτηκε στις λίστες των φίλων για να πάρει μέρος στη ψηφοφορία του Νοεμβρίου. Βγήκε με τη διάθεση του στα ύψη. «Επιτέλους είμαι πάλι ανεβασμένος» σκέφτηκε. «Κι η Μαριέττα καλή είναι αλλά δεν θα τη ξαναδώ, ενώ ο Βαγγέλης θα είναι εδώ για πολλά πολλά χρόνια» μονολόγησε χαμογελώντας.

ΥΓ1. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, εκτός από τον Τάκη, σ’ αυτό το Blog Τάκης είναι κι ο Μπαρούφος, από άλλη ρίζα αυτός, αλλά πάντως Τάκης.

ΥΓ2. Τα πρόσωπα και ο κομματικός σχηματισμός που αναφέρονται είναι φανταστικά και κατά συνέπεια οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις είναι κατά το πλείστον απολύτως συμπτωματική.

Monday, October 1, 2007

Περίεργη Αίσθηση....

Πως το λένε οταν θέλεις να αλλάξεις θέμα ? , ποστ ας πούμε στα νεοελληνικά...

Οταν ξεκίνησε αυτό το blog δεν είχε σκοπό να έχει ορισμένη θεματολογία ουτε να "κολλάει" ετικέτες ....απο εδώ εξάλλου προέκυψε και ο τίτλος No Label....

Τα πράγματα βάρυναν όμως... ασχολήθηκαμε πολύ με τα πολιτικά λόγω εκλογών ..βάλαμε και sex μέσα...έγινε ένα περίεργο μείγμα...άλλες φορές γελάγαμε.. άλλες οχι


Ο συνεργάτης Barufos απέχει ...και με την ηχηρή σιωπή του στέλνει μηνύματα.......

σαν να πήραμε το στραβό δρόμο....

Δεν ξέρω γιατί στεναχωριέμαι...είναι μια περίεργη αίσθηση...και δεν είναι μόνο γιατί πήραμε το στραβό δρόμο...,αυτόν εξάλλου τον έχουμε πάρει εδω και καιρό τώρα..

Update...Απόγευμα 2.10.2007
Η περίεργη αίσθηση ήταν σαν προαίσθημα ..που τελικά βγήκε αληθινό.
Είναι και ο Barufos σε άσχημη φάση...αυτές είναι συμπτώσεις που λένε !....
οπότε τον περιμένω να γράψει αυτός πρώτα.................
όποτε γράψει. ..............................................................................................................................................

Tuesday, September 25, 2007

Βιβλίο ιστορίας ΣΤ' Δημοτικού-ΤΕΛΟΣ !

"Αποσύρεται το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού και αντικαθίσταται προσωρινά από το βιβλίο Ιστορίας που διδασκόταν τα προηγούμενα χρόνια. "

Με 2 γραμμές ..τόσο απλά..

δεν το διορθώσαν, λέει......!..(η κοροϊδία έχει όρια ρε παιδιά ! )

Χαρά και ανακούφιση σε όλους τους Ελληναράδες και Ελληναρούδες απο άκρη σε άκρη της Επκράτειας....Από το ΛΑΟΣ μέχρι το ΚΚΕ (α βρε Κανέλλη..οι αγώνες σου τώρα δικαιώνονται..παρέα με εκείνους του Χριστόδουλου)

Δεν είμαι εγω που θα στηρίξω τη Γιαννάκου αλλά εδω τη στηρίζω !.

Εντάξει , ας επιστρέψουμε στα "κρυφά σχολιά" και στη μη ιστορία...

εξάλλου αυτό βόλευε πάντα...

Να δούμε για πόσο.

Wednesday, September 19, 2007

Μετεκλογικές σκέψεις..

ΟΧΙ , δεν θα σοβαρευτούμε μετά τις εκλογές....όπως κάποιοι άλλοι/ες !... (Σοβαρευτήκαμε στα σχόλια σε άλλα μπλόγκ ..αρκεί αυτό, προς το παρόν..)

Απλώς θα κάνω μικρό απολογισμό για τους υποψήφιους που παρέλασαν απο το μπλόγκ.

Π. Καμμένος, Βγάλαμε υφυπουργό ! ...τελικά τα 10΄΄ της ολοκλήρωσης μέτρησαν ..
Καρατζαφέρης ....μιά χαρά..ακου 10 βολευτές ! Βορίδης, Αδωνης...μια χαρά...
Γιακουμάτος ....βολευτής και αυτός 3ος μάλιστα στη Β Αθηνών.

Απο εκεί και μετά όμως ΧΑΟΣ !

Παπαθεμελής,...άστα να πάνε...
Ε. Σαρρή......το ίδιο (τι ήθελες και εσύ το σταυρώστε με ? δεν τόλεγες πιο σωστά π.....με ?)
Ακριβοπούλου...το κρυφό χαρτί του μπλόγκ , αποδείχτηκε λίγο...αυτό θα το ψάξουμε ...ίσως με την αναμενόμενη ανασυγκρότηση του κόμματος αναβαθμισθεί (είναι και απο Θεσ/κη..)

3 στα 6 , δεν πήγαμε άσχημα.

Θα ακολουθήσει ηχογραφημένο σχόλιο απο τα παλιά του προέδρου Λεβέντη (που τον ξεχάσαμε εντελώς σε αυτές τις εκλογές, σόρρυ πρόεδρε..)


Μικρά ιστορικά βίντεο του αρχηγού...δεξιά πάνω..

Thursday, September 13, 2007

Εκλογές 2007- Προτάσεις Επιλογών Στάσεων....


Ολοι μας σε κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε βρεθεί σε διλήμματα επιλογών στάσεων ..

στάσεων ζωής ..

στάσεων που μπορεί ίσως να σημαδέψουν καμμιά φορά και το υπόλοιπο της ζωής μας...

Οι εκλογές είναι μια τέτοια στιγμή όπου πρέπει να αποφασίσουμε ποιά στάση πρέπει να υιοθετήσουμε ..για εμάς και για τους υπόλοιπους .


Το Βlog εχει τη χαρά να προτείνει τις παρακάτω στάσεις για προβληματισμό, περισσυλογή (λέμε τώρα...) και, γιατί οχι , για αποφασιστική κυριακάτικη επιλογή............
Καλό βόλι δεν λέγανε παλιά ?































































































































Παπαθεμελής ?

Τι νομίζετε κυρίες και κύριοι ....πρόκειται για κορυφαία στάση!.....

τι νομίζετε, ξέφραγο αμπέλι είναι εδω ? κάποιος πρέπει να βάλει μια τάξη σε αυτόν τον τόπο ...

Αλήθεια ποιά άραγε στάση/εις εχει επιλέξει αυτός ?...

Το ίδιο ερώτημα θα είχε ενδιαφέρον να απαντηθεί και από τους υπόλοιπους αρχηγούς....

(ναι, ναι και απο τη Παπαρήγα....)
τι άραγε προτιμούν......

εμμέσως η απάντηση μας αφορά ΟΛΟΥΣ...
αλλά μου φαίνεται θα μείνουν αναπάντητα όλα αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα....

Ο κ. Καρατζαφέρης έδωσε έμμεσα την απάντηση του προχθές στη συνέντευξη όταν τάχθηκε υπέρ όλων των μορφών έρωτα.......
(Κόλαση αρχηγέ , κόλαση......... έλεος.)
ΥΓ. Εννοείται το ερώτημα δεν απευθύνεται σε κορυφαίους υποψηφίους όλων των χώρων(πχ. Σαρρή , Ακριβοπούλου, Καμμένος,Γιακουμάτος, ...) γιατί τότε θα αισθανθούμε έντονα την ταπεινότητα μας....

Monday, September 10, 2007

ΘΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ ΣΕ 10 ''......

Δεν ξέρω αν μπορεί θεωρηθεί σαν απειλή αλλά με τη δήλωση αυτή στα χθεσινοβραδυνά παράθυρα του Mega ο Πάνος Καμμένος έκανε επίδειξη δυνάμεων γιά άλλη μία ακόμα φορά..

Φυσικά δεν είναι ο μόνος, πάρα πολλοί, πολιτικοί και μη άνδρες- γυναίκες, ολοκληρώνουν σε χρόνους ρεκόρ ...δεν ξέρω αν υποχρεώνονται ή το κάνουν με τη θέληση τους ..φαίνεται όμως οτι εξελλίσεται σε εθνικό σπόρ ..η γρήγορη ολοκλήρωση......

Θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε τη γνώμη και άλλων, πχ. της κας. Μαίρη Ακριβοπούλου (υποψήφια ΠΑΣΟΚ στη Α' Θεσ/κης, όλα τα μπουμπούκια στην Θεσ/κη έχουν μαζευτεί Μπαρούφο..))επι του προκειμένου γιατί αν κρίνουμε απο παλιότερες συνεντεύξεις της(Περιοδικό ΜΑΧ, Ιούλιος 2006) κάτι παρα πάνω απο εμάς πρέπει να ξέρει..

Σε κόβω για μεγάλο αλάνι. Άσε που είμαι σίγουρος ότι δεν είσαι καθόλου ρομαντική.
Καινούρια σχέση, και ο τύπος να μου τηλεφωνεί ανά δέκα λεπτά, να μην έχει τι να πει και να επαναλαμβάνει: «Εσύ, μωρό μου; Πες μου τα νέα σου». Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο ευχόμουν να μην είναι αυτός.
Πόσο καιρό σου πήρε για να τον σχολάσεις;
Τρεις εβδομάδες. Γενικά, οι άντρες δεν μου κάνουν ρομαντικά πράγματα γιατί με καταλαβαίνουν από την αρχή, όπως εσύ, και φοβούνται. Οπότε κάνουν άλλα, πιο «ψαγμένα».
Μιλάμε πάντα για εσώρουχα, σωστά;
Γιατί εγώ αυτό θέλω να καταλάβω.
Μου αρέσουν πάρα πολύ τα εσώρουχα, και μάλιστα διαφορετικού τύπου, οπότε ό,τι και να μου έχουν φέρει το διασκέδασα. Έχω πολύ μεγάλη γκάμα.
Ποιο είναι το «καλό» σου; Αυτό που θα φορέσεις όταν είσαι σίγουρη ότι μέχρι να τελειώσει η νύχτα κάποιος θα το δει;
Δεν είναι ένα και δύο. Και δεν θα φορέσω ποτέ κάτι που έχω ξαναφορέσει με έναν άνθρωπο ο οποίος με ενδιαφέρει. Σε αυτά τα πράγματα πρέπει να αλλάζεις συνέχεια. Τώρα, ας πούμε, έχω κάποια καινούρια, αφόρετα.
Τα οποία και φοράς όταν αξιοποιείς τη χορευτική σου παιδεία χορεύοντας πριβέ για κάποιον άντρα;
Πριβέ όχι, αλλά έπαιξα σε μια παράσταση (Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα των μικροαστών του Μπρεχτ) όπου έκανα και μια στριπτιζού.
Πες μου ένα σαλέ, εντός ή εκτός Ελλάδας, όπου έχεις κάνει σεξ.
Εκτός δεν έχω. Εντός θα σου αναφέρω τον Ταξιάρχη, μια περιοχή με έλατα στο νομό Χαλκιδικής.
Δεν μου αρκεί. Έλα να αλλάξουμε κατηγορία: Το πιο εξωτικό μέρος όπου έχεις κάνει σεξ;
Η Koύβα.

Α ρε Καμμένε, τι να σου κάνουν τα 10''καημένε... να σε περιλάβει η Πασόκα και θα σου πώ εγώ τι σημαίνει προοδευτικός Δεξιός που λέει και ο Μπαρούφος....

Friday, September 7, 2007

Μεταξυ των τυχερών αυτής της χώρας, θεωρώ χρέος μου απέναντι στους συμπατριώτες μου, να τους καταστήσω κοινωνούς του εξαιρετικού προεκλογικού υλικού που έφτασε στα χέρια μου χτες, λίγο πριν το ντιμπεϊτ.

ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ: ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΦΑΤΑΡΙΔΗΣ
ΚΟΜΜΑ: ΣΥΡΙΖΑ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Β' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μαζί με το μονόφυλλο ιλουστρασιόν βιογραφικό του διανεμεται και το παρακάτω ΠΟΙΗΜΑ σε απλή Α4 του φυτοφόγου και υγιεινώς διαβιούντος υποψηφίου.

" Αγάπη, Ειρήνη"

Αγάπη, Ειρήνη, λέξεις κελιδιά
Για μια κοινωνία δίψως σπαθιά
Αγάπη στη φύση, στο γουρουνάκι
Που ζει τη ζωή του σ' ένα κλουβάκι
Αγάπη, σμπόνια στα ζωντανά
Που σφάζονται τώρα σε κάθε γωνιά

Σκέψου για λίγο το μικρό γουρουνάκι
Που σφάζεται τώρα σ' ένα σφαγιό
Το όμορφο πλάσμα που ζει ση σκλαβιά
Θέλουν να κάνουν κομμάτια μικρά
Σκέψου για λίγο να ήσουν εσύ
Τώρα στη έση μικρού γουρουνιού

Θέλεις εσύ να σε κόβουν τα πόδια;
Να σε κόβουν τα χέρια;
Να σε βγάζουν καρδιά σου;
Σκέψου να ήσουν εσύ γουρουνάκι
Και κάποιους που θέλουν εσένα στο πιάτο τους
Σκέψου ανθρώπους που θέλουν να φάνε
Μάνα, πάτέρα σου, το αδελφάι σου
Σκέψου να λένε εσένα σουβλάκι
Πατέρα κιμάς, αδελφή μρπιζολάκι
Σκέψου να ήσουν εσύ γουρουνάκι
Να ήταν η κλούβα σου σπίτι, σχολειό σου

Σφάζουν οι άνθρωποι ότι βρίσκουν μπροστά τους
Αρκεί να γεμίζουν το μεγάλο στομάχι τους

Σκοτώνουν οι άνθρωποι τα γουρουνάκια
Σκοτώνουν οι άνθρωποι τα κουνελάκια
Σκοτώνουν αγάπη, γονείς και παιδιά
Τα όμορφα πλάματα τα αδελφικά
Κλέβουν το γάλα μικρού μοσχαριού
Κλέβουν το γάλα μικρού κατσικιού

Χωρίς δισταγμό και δίχως αγάπη
Σφάζουν μοσχάρια, κουνέλια, λαγούς
Χοίρους, ψαράκια και πετεινούς

Θέλει να ζήσει το μικρό γουρουνάκι
Που βρίσκεται τώρα σ' ένα κλουβάκι
Θέλουν να σήζουν οι ταύροι, γελάδες
Πρόβατα, κότες, κατσίκια, ψαράκια

Ασ' τους να ζήσουν ζωή όπως θέλουν
Να χαίρονται ήλιο, ζέστη, αγάπη
Να κάνουν παιδάκια, να βλέπουν το φως
Να ζησουν ζωή τους όπως θέλει ο θεός

Γιατί να πειράζει το μικρό γουρουνάκι
Ασ' τον να φύγει, να παίξει μπαλάκι

Θέλει να ζήσει το μικρό γουρουνάκι
Θέλει να ζήσει το μικρό προβατάκι
Τα όμορφα μάτια μικρού γουρουνιού
Μοιάζουν με μάτια μικρού αγοριού
Τα όμορφα μάτια μικρού κουνελιού
Μοιάζουν με μάτια ενός κοριτσιού

Δώσε αγάπη, ψυχή και καρδιά
Στα βασανισμένα αυτά τα παιδιά."

Αυτά κι αν γέλασε κάποιος στην πρώτη ανάγνωση ας επιχειρήσει μια δεύτερη. Η ποίηση θέλει προσπάθεια. Και μια απορία: το γουρουνάκι ή το κουνελάκι έχει ομορφότερα μάτια. Αν το ξέρει κάποιος ας μου λύσει την απορία.

Thursday, September 6, 2007

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον πρόεδρο Sardonian..












Χωρίς ίχνος προπαγάνδας νομίζω ήταν το ζητούμενο σε αυτές τις εκλογές...
Αλλαγή του ΤΟΠΙΟΥ...
Ασε που είναι και δικαίωμα μας!....


ΥΓ Θα ακολουθήσει άλλο, σκληρότερο, εκλογικό ποστ..

Saturday, September 1, 2007

Αντί σχολίου στο ποστ του Τάκη

Γύρισα την Τρίτη. Οι άνθρωποι είχαν ήδη καεί. Τα δάση εξακολουθούσαν να καίγονται. Εξακολουθούν ακόμη και τώρα, ανυπότακτα στην πάντα όψιμη ευαισθησία μας, ασυγκίνητα στις οιμωγές και στους θρήνους, αδιάφορα στις εξαγγελίες και στους όρκους για την προστασία τους την μελλοντική από όλους εμάς. Και θα εξακολουθήσουν να καίγονται και στο μέλλον, όσο οι άνθρωποι ομνύουν στο θεό της ανάπτυξης και του πλούτου, ονειρεύονται ποιότητα ζωής που σημαίνει «αξιοποιημένες» παραλίες, μεγάλους και ευθείς δρόμους, ακριβά θέρετρα, οργανωμένη και διαδεταγμένη ψυχαγωγία, εξοχικές κατοικίες στο πράσινο και στο γαλάζιο. Θα εξακολουθήσουν να καίγονται, όσο οι άνθρωποι θα καθορίζουν τη θέση τους στο κόσμο και την ποιότητα του βίου τους, από την δυνατότητα πρόσβασης στα παραπάνω και οι πολιτικοί θα κρίνονται από την ικανότητά τους να τα εξασφαλίζουν σε όσους γίνεται περισσότερους απ’ αυτούς. Θα εξακολουθήσουν να καίγονται όσο η ευαισθησία μας θα εξαντλείται στα μετά κακόν δάκρυα. Δάκρυα υποκριτικά ή αφόρητα μελό σαν αυτά που κυλούσαν σε άλλους χρόνους άφθονα από τα πάθη του Ξανθόπουλου και από τα πάθη διαφόρων σημερινών αστέρων του Χόλυγουντ και όχι μόνο. Θα εξακολουθήσουν να καίγονται όσο η οργή μας θα αφορά πάντα έναν αόριστο άλλο, που είναι κακός, ασυνείδητος, βάρβαρος, απολίτιστος, κερδοσκόπος, οικοπεδοφάγος, εργολάβος. Εναν αόριστα άλλο που δεν είναι εμείς που συγκινούμαστε και κλαίμε στους καναπέδες μας μπροστά στις εικόνες καταστορφής που μας δείχνει η τηλεόραση ή καλύτερα μας αναγκάζει να φανταστούμε, αφού συνήθως οι εικόνες δεν αφορούν παρά μόνο λίγα καμένα μέτρα. Θα εξακολουθήσουν να καίγονται όσο θα πιστεύουμε αβασάνιστα ότι για την καταστροφή δεν φταίει τίποτα άλλο παρά μόνο το ανίκανο κράτος, το ασυντόνιστο, το αδιάφορο, που δεν στέλνει τους πυροσβέστες, που δεν τους έχει εκπαιδεύσει, που τους έχει να παίζουν τάβλι, που όταν τα χωριά κινδυνεύουν αυτοί κάπου λουφάζουν και για να μη τους καταλάβουν οι κινδυνεύοντες, βάφονται με φούμο, σαν ινδιάνοι πριν τη μάχη, για να δείχνουν τάχα καπνισμένοι. Ναι θα εξακολουθήσουν να καίγονται γιατί σε κανέναν μας δεν αρέσει να φταίει. Είναι πολύ βολικό να φταίει μια ξεπουλημένοι στο κεφάλαιο κυβέρνηση ή μια σοσιαλιστική διεφθαρμένη ή απλά ανίκανη να αντισταθεί στη δύναμη του διεθνούς κεφαλαίου. Είναι πολύ βολικό και ανακουφιστικό να φταίει ένα ανίκανο κράτος, έστω κι αν την ίδια στιγμή καίγονται και δάση σε κράτη που θέλουμε να μοιάσει το δικό μας, στην Ιταλία, ας πούμε ή στην Ισπανία με το ρυθμό που καίγονται και σε μας ή στην Καλιφόρνια, πέρυσι θαρρώ, όπου καιγόταν βδομάδες και έσβησε μάλλον αφού κάηκε πρώτα. Έτσι μπορούμε με την άνεσή μας να οργιζόμαστε και να εκτονώνουμε το θυμό μας, επιτυγχάνοντας τη θεραπεία που μας είναι απαραίτητη, μπορούμε με την άνεσή μας να διατηρούμε το δικαίωμα στην αίσθηση της ανωτερότητάς μας, να ξεπερνάμε το γεγονός ότι την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στο δάσος, αφήσαμε τα σκουπίδια μας με τη βεβαιότητα ότι κανείς δε μας βλέπει και με την καθησυχαστική σκέψη ότι εμείς μια φορά το κάναμε δε θα χαλάσει κι ο κόσμος απ’ αυτό, να θεωρούμε άνευ σημασίας την δυσφορία μας από την έλλειψη ενός μεγάλου δρόμου, την Ιόνια Οδό ας πούμε, που θα διευκόλυνε τη διέλευσή μας από το δάσος, να θεωρούμε άνευ σημασίας ότι αγοράσαμε το κεραμίδι μας σε εκείνο το συγκρότημα που ο ασυνείδητος έκτισε στα καμένα στους πρόποδες του Υμηττού, με το ακαταμάχητο επιχείρημα ότι δεν φταίμε εμείς που έκτισε στα καμένα και αν δεν αγοράσουμε εμείς θα αγοράσει κάποιος άλλος και τέλος τέλος να απολαμβάνουμε χωρίς τύψεις τους ιεροεξεταστές και εισαγγελείς των τηλεοράσεων να εκφράζουν την οργή τους και να στέλνουν στο πυρ το εξώτερο τους φταίχτες, υπουργούς τωρινούς και παρελθόντες, τους πυροσβέστες -αλήθεια πως και η τηλεοπτική κάμερα του συνόλου των σταθμών δεν βρήκε ούτε ένα πυροσβεστικό κι ένα πυροσβέστη να δείξει όλες αυτές τις μέρες ενώ κατόρθωσε να αποτυπώσει τις προσπάθειες των πολιτών να σβήσουν τα χόρτα πλάι σε δρόμους με κλαδιά δέντρων- τους δασολόγους, ακόμη κι όταν τολμούν να υπενθυμίσουν στον ανώτατο εκφραστή της εμής ευαισθησίας Ευαγγελάτο, ότι τα δάση της Ολυμπίας δεν είναι δυόμισι χιλιάδων ετών, αλλά κάλυψαν την γυμνή περιοχή της Ολυμπίας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα (και τούτο δεν έχει σημασία για την ουσία της ίδιας της καταστροφής, αλλά συμβάλλει σημαντικά στην έντση της θλίψης μας και στην ιερή μας αγανάκτηση), τους ήδη βουλευτές ή τους προαλλειφόμενους για έλλειψη της σε περίσσεια σε μας οικολογικής ευαισθησίας ή για συνειδητή προσπάθεια αποπροσανατολισμού της ακλόνητης λογικής μας, όπως ας πούμε τον για καλή μας τύχη φύλακα της λογικής μας Πρετεντέρη, ο οποίος κατακεραυνώνει λαλίστατο υποψήφιο, που υποστηρίζει ότι οι φωτιές οφείλονται σε οργανωμένο σχέδιο που δεν ξέρει όμως ποιοι το οργάνωσαν και το εκτέλεσαν, με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι αφού δε ξέρεις ποιος το έκανε πως μπορείς να λες ότι κάποιος το έκανε, σα να λέμε δηλαδή αφού δεν ξέρουμε ποιος κατάφερε τριάντα μαχαιριές στο πτώμα του ανθρώπου που βρέθηκε πεταμένος σ΄ένα λάκο, δεν μπορούμε να λέμε ότι αυτός δολοφονήθηκε.
Τα δάση θα εξακολουθήσουν να καίγονται σε κάποιο βαθμό γιατί, δυστυχώς, από τη φύση τους είναι φτιαγμένα να καίγονται και στο υπόλοιπο επειδή εγώ που γράφω πιστεύω ότι δε φταίω εγώ αλλά κάποιος άλλος και μάλλον κι εσείς που τυχόν θα με διαβάσετε πιστεύετε το ίδιο, ελάτε, ελάτε μόνοι σας είστε μπροστά στην οθόνη, μπορείτε να το ομολογήσετε, κανείς δεν θα σας ακούσει.

Monday, August 27, 2007

Αφιερωμένο στα καμμένα...













Ηταν Παρασκευή πρωϊ όταν μίλαγα στο τηλ. με τη φίλη Δήμητρα και η κουβέντα ήρθε στις οικολογικές ανησυχίες που υπήρχαν σε ανθρώπους στο χωριό της (αλλά και των γύρω χωριών στη περιοχή Ζαχάρως) σχετικά με τη προτεινόμενη διάνοιξη της Ιονίας Οδού και την αρνητική επίδραση που θα είχε το έργο στο περιβάλλον της περιοχής του πευκοδάσους Καϊάφα καθώς και στην ομώνυμη λίμνη..που σημειωτέον είναι προστατευόμενη περιοχή της Natura.

Hταν Σάββατο πρωϊ όταν το κλάμα της Δήμητρας στο κινητό ανήγγειλε την καταστροφή απο το χωριό της (Μάκιστος)...10 νεκροί..,όλα καμμένα.. σώθηκαν 5 σπίτια , ενα ,το δικό της,το έσωσε ο 80χρονος πατέρας της με το λάστιχο...
Δεν πρόλαβες Τάκη μου είπε να δείς το χωριό μου...

Το τι επακολούθησε, κυρίως στη Πελοπόννησο, είναι γνωστό σε όλους μας.

Ανείπωτη θλίψη..αλλά και οργή ..
και απορίες..
γιατί...

Δεν ξέρω πια αν η εξήγηση των κάθε λογής "οικοπεδοφάγων" επαρκεί...
Αισθάνομαι πολύ αδύναμος μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής..

Χρειάζεται να δώσω ερνηνείες και στη μικρή κόρη που δεν μπορεί να δεχθεί τι συμβαίνει..
που την ίδια στιγμή βλέπει στην Κηφισίας σχεδόν συνομήλικους της να πετάνε
αναμμένα τσιγάρα απο το παράθυρο του αυτοκινήτου στο δρόμο..,
για να τα βγάλω πέρα μαζί της σχεδόν έφθασα στο σημείο να υπερασπίζομαι και πράγματα που δεν πιστεύω πολύ ,τους χειρισμούς για την αντιμετώπιση της κατάστασης πχ.,..

Χρειάζεται επίσης δύναμη και κουράγιο για να σωθεί οτι απέμεινε.

Θα βρεθεί ,λέω...πρέπει να βρεθεί .

Monday, August 20, 2007

Προεκλογικοί εφιάλτες...

Ξύπνησα περίεργα προσπαθώντας να θυμηθώ το όνειρο..

17 Σεπτ. 2007.
Ολα τα προγνωστικά είχαν ανατραπεί ..το δικομματικό σκηνικό είχε σαρωθεί..ο λαός επιτέλους είχε εκφρασθεί και αποφανθεί: Κυβέρνηση συνεργασίας Καρατζαφέρη -Παπαθεμελή
Οι 2 άνδρες έβαλαν κατά μέρος τις διαφωνίες τους και για το καλό της χώρας αποφάσισαν να σχηματίσουν δικομματική κυβέρνηση.
Τα συγχαρητήρια μηνύματα έφταναν απ'ολο τον κόσμο..ΕΕ,ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα...
Εντός ολίγου θα γινόταν η ορκομωσία απο τον προσφάτως επιστρέψαντα εξ ΗΠΑ, υγιέστατο πιά, Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ..

Η χώρα ζούσε ιστορικές στιγμές.

Sunday, August 5, 2007

"Μασιαλά. μασιαλά"

Ήταν πάνω από ογδόντα όταν εγώ ήμουν γύρω στα δέκα. Για το μπάρμπα-Ακριβό λέω. Κοντός κι αδύνατος, σχεδόν αποστεωμένος. Μουστάκι άσπρο, έστεκε περήφανο πάνω από ένα στόμα που είχε σουρώσει κι είχε τραβηχτεί προς τα μέσα, σαν να ήθελε να ενωθεί με το λάρυγγα ή να κολήσει στον ουρανίσκο. Τα μαγουλά του ρουφηγμένα κι αυτά. Σαν χαρτοσακούλα το πρόσωπό του, που αφού τη φουσκώσεις, τραβάς τον αέρα από μέσα και μαζεύονται τα πλαϊνά της και κολλούν. Μόνο η φωνή του ήταν δυνατή, νόμιζες πως δεν ήταν δική του. Τον θυμάμαι να κάθεται σε μια πολυθρόνα, του σκηνοθέτη έμαθα να τη λέω πολλά χρόνια αργότερα. Τότε, ήταν απλά μια πολυθρόνα, που είχε ένα παχύ μαξιλάρι για να κάθεται κι ένα πίσω για ν΄ ακουμπάει και μπορούσες να τη μαζέψεις και να τη κουβαλήσεις. Συνήθως του την έστηναν μπροστά στο μύλο, εκεί που τώρα είναι το σπίτι των απογόνων του. Στα δέκα μου χρόνια, ο μύλος ήδη δεν λειτουργούσε. Ήταν εκεί, πρόκληση για εξερεύνηση για μας, απομεινάρι μια έντονης ζωή για κείνον. Για κείνον που κάθονταν με τις ώρες πια εκεί έξω και χάζευε τους ανθρώπους που πηγαινοέρχονταν, αλλάζοντας λίγα λόγια με όσους σταματούσαν να τον χαιρετήσουν. Ήταν συγγενής μου. Είχε παντρευτεί την αδελφή του παππού μου, ξεκαθάρισα αργότερα. Τότε ήταν απλά συγγενής, ο μπάρμπα-Ακριβός. Είχε πάντα δίπλα του ή ακουμπισμένο στο μπράτσο της πολυθρόνας του ένα μπαστούνι, αν και δεν του έφτανε πια για να μετακινηθεί. Τις περισσότερες φορές χρειαζόταν και ένα χέρι να τον κρατάει. Δε θυμάμαι αν είχε δόντια ή μασέλα. Δόντια δεν θα είχε μάλλον, αλλά και στο ρουφηγμένο στόμα του δε ξέρω αν χωρούσε μασέλα. Ίσως και να μην είχε. Ίσως τα ούλα του να έφταναν για τη λίγη τροφή που χρειαζόταν. Όμως εκείνες τις πράσινες καυτερές καραμελίτσες πως τις έτρωγε; Ήταν οι αγαπημένες του. Πήγαινε να μου φέρεις μέντες, έτσι τις έλεγε, από το περίπτερο στη πλατεία, ή όταν είχε πάρε μια μέντα πρόσταζε. Κι έπαιρνα, στα δέκα μου ήμουν κι οι μέντες έκαιγαν λίγο στο στόμα, αλλά ήταν νόστιμες. Είχα ακούσει στο σπίτι μου ιστορίες για τα μπάρμπα-Ακριβό. Πως είχε πάει στην Αμερική, είχα ακούσει, πριν το πόλεμο, και μάλλον εννοούσαν τον πρώτο μεγάλο πόλεμο, όταν το χωριό μου δεν ήταν καν Ελλάδα, είχε μείνει μερικά χρόνια κι είχε γυρίσει, πως δούλεψε εκεί και είχε περιπέτειες, δεν είμαι σίγουρος αν στα λόγια αυτά κρύβονταν θαυμασμός ή αποδοκιμασία, πως έστησε το μύλο, μεγάλος μύλος, μεγάλη δουλειά, πως έχασε δυο απ’ τα τέσσερα παιδιά του, το ένα, ο καλύτερος απ’ όλους έλεγε ο πατέρας μου, ήταν ξαδέλφια πρώτα και στενοί φίλοι, από πολιομυελίτιδα ή μηνιγγίτιδα ή από κάτι σε –ίτιδα, δεν ήταν και τόσο ξεκαθαρισμένα τα πράγματα τότε, τον άλλο στο μύλο θαρρώ, από ατύχημα, πώς πήρε πατόζα, απ’ τις πρώτες που σήμαναν την εισβολή των μηχανών στην καλλιέργεια των δημητριακών, πως η τεχνολογία τον ξεπέρασε σιγά σιγά και τον βρήκαν τα γεράματα με την πατόζα άχρηστη και το μύλο τελειωμένο και με πολλά χρέη, απ’ αυτά που χάρισε ο Παπαδόπουλος και η χούντα του. Τον βρήκαν τα γεράματα να κάθεται στην πολυθρόνα, εκεί μπροστά στο μύλο, που βρισκόταν στο ξηρόλαγκα, ένας μικρός χείμαρρος ήταν τότε, τι χείμαρρος δηλαδή, ένας δρόμος ήταν, που μια δυο φορές το χρόνο, κυρίως με τις καλοκαιρινές μπόρες, κατέβαζε νερό κι έκοβε τα νότια του χωριού στα δυο για μερικές ώρες. Εκεί δυο τρία μέτρα ψηλότερα ήταν ο μύλος. Καλντερίμι μπροστά του, όπως κι όλοι οι δρόμοι, που αγκάλιαζε τις όχθες του ξηρόλαγκα για να προστατεύει τα σπίτια και τα χώματα, απ’ την ορμή των νερών τις σπάνιες φορές που μας θυμόταν. Λίγο πιο κάτω, πενήντα μέτρα από το μύλο, έστεκε ένας τεράστιος πλάτανος, πιστέψτε το, και σήμερα είναι όπως τότε, κι από κάτω του μια βρύση, που έτρεχε συνεχώς νερό, αυτή δεν υπάρχει πια, του γιατρού η βρύση τη λέγανε, γιατί πολλά χρόνια πριν αποφασίσω να γεννηθώ, έμενε στο σπίτι πίσω της ο γιατρός του χωριού,. Μας έστελναν με τα λαγήνια να κουβαλήσουμε το νερό της οικογένειας, το πόσιμο, δεν πίναμε από τα πηγάδια της αυλής, κι ήταν φορές που εξαιτίας γίνονταν μάχες στο σπίτι, γιατί να πάω εγώ πάλι, αυτός πότε πήγε και τέτοια σημαντικά. Τα μεσημέρια του καλοκαιριού μαζευόμαστε γύρω στο νερό, για να αποφύγουμε τον ύπνο και πάντα, όταν κάναμε επιδρομές στις συκιές που είχε στ’ αμπέλια, εκεί καταλήγαμε για να καταβροχθίσουμε τη λεία. Είχε δροσιά, νερό κρύο να φύγει η λιγούρα και να πλύνουμε τα χέρια μας που κολλούσαν απ’ τα γάλατα των σύκων. Μαζευόμασταν όμως εκεί συχνά και για να δούμε τις κοπέλες της γειτονιάς να σκύβουν να πιούν νερό ή να γεμίζουν το λαγήνι τους, με την ελπίδα ότι θα δούμε τα βρακιά τους και αυτό ήταν αφορμή για πολλά τότε, συζητήσεις και μη, αλλά και τις μεγαλύτερες που έρχονταν εκεί και είτε επειδή δεν μας έδιναν σημασία, είτε για άλλους λόγους έσκυβαν, και αποκάλυπταν λίγο από το μυστικό τότε κόσμο της κρυμμένης σάρκας, κι εμείς γουρλώναμε τα μάτια και φανταζόμασταν περισσότερα, γιατί, όταν ξυπνήσει η πονηριά, παίρνει πολλούς δρόμους το μυαλό. Κι ανάμεσα σ’ αυτές κι η Πόπη. Ισως να ήταν στα είκοσι πέντε της τότε, ίσως λίγο πάνω ή λίγο κάτω. Παράδοξα ξανθειά για τα δικά μας χρώματα, μάτια που δεν ήταν σκούρα σαν τα δικά μας και μια σάρκα που θύμιζε την ζύμη, πριν τη βάλουν στο φούρνο. Ο κώλος της σκλάβωνε τα μάτια μας και απ΄ τα στόματα των μεγαλύτερων ακούγονταν διάφορα, που για διάφορα μας υποψίαζαν, χωρίς όμως να καλοκαταλαβαίνουμε για ποια. Κάθε φορά που διάβαινε στο δρόμο ή τύχαινε να έρθει στη βρύση επικρατούσε μια ανακατωσούρα στον αέρα και οι ψίθυροι, τα γελάκια και τα βλέμματα, φύτρωναν εδώ κι εκεί σαν τσουκνίδες και τσιμπούσαν όσους βρίσκονταν κοντά. Ήταν γειτόνισσα του μπάρμπα-Ακριβού η Πόπη. Ένας στενός δρόμος χώριζε το σπίτι της από το μύλο κι ένα ντουβάρι την αυλή της απ΄ το σπίτι του. Τίποτα όμως δε χώριζε την εικόνα της απ΄ τα μάτια του. Κάθε φορά που η Πόπη εμφανίζονταν, το άδειο βλέμμα του μπάρμπα-Ακριβού ζωντάνευε και το συρρικνωμένο του σώμα θαρρείς και ψήλωνε πάλι κι έμοιαζε έτοιμος να σηκωθεί και να βάλει μπρος τις μηχανές. Καθώς με τα νώτα της στραμμένα απομακρυνόταν με τα μάτια του καρφωμένα στο κώλο της, σαν τις χαλκομανίες στα πασχαλινά αυγά, η φωνή του ακουγόταν σταθερή και καθαρή να λέει «μασιαλά Ποπάρα, μασιαλά» και γρήγορα - γρήγορα έβαζε μια μέντα στο στόμα του.

Κάπου εκεί κοντά θα πέθανε ο μπάρμπα-Ακριβός, δεν θυμάμαι αν ήμουν στη κηδεία του ή τι έλεγαν εκεί. Θυμάμαι όμως, σαράντα χρόνια σχεδόν από τότε, τα ζωντανεμένα μάτια του και τη φωνή του σταθερή και καθαρή να λέει «μασιαλά Ποπάρα, μασιαλά».

Tuesday, July 31, 2007

Φθινοπωρινή διάθεση...εν μέσω καλοκαιριού

Τίποτα το σημαντικό, εκτός του ότι μου αρέσει το φθινόπωρο!

Έχοντας χρόνο αυτή τη περίοδο βολτάρω στα blogs ( απ' ότι διάβασα δεν είμαι και μόνος! ε αγαπητή So Far?..ίσως ετσι απέκτησα φθινοπωρινή διάθεση!) πολλοί λείπουν σε διακοπές άλλοι σε ημι διακοπές..

Επανέρχεται το αιώνιο ερώτημα της επικοινωνίας..δεν ξέρω, μπορεί και να με επηρέασαν λίγο οι θάνατοι των Μπέργκμαν και Αντονιόνι που για αυτούς το πρόβλημα της ανθρώπινης επαφής ήταν κεντρικό στις δημιουργίες τους.

Δεν ειναι εύκολο τελικά να συναντηθούν - επικοινωνήσουν οι άνθρωποι (χα,χα τι λέει τώρα ο ποιητής..) και όμως , εδω στο blogging εχω "συνομιλήσει" με ανθρώπους που πιστεύω οτι αν τους έβλεπα δια ζώσης μπορεί και να είχα τα ίδια καλά αισθήματα!..
με κάποιους αισθάνομαι οτι "εύκολα" θα γινόμουν και φίλος..
απο την άλλη η ελευθερία έκφρασης που αισθάνεται κανείς στο blogging είναι ένα μυστήριο που αναρωτιέμαι τι αντιστοιχία εχει με τη πραγματική ζωή...
δηλ. θα μπορούσα να επικοινωνήσω το ίδιο και σε πρόσωπο με πρόσωπο αναμέτρηση?
Ερωτήμα, που το πιο πιθανό να μείνει αναπάντητο.
Η "καλοκαιρινή" διάθεση εύκολα το αγνοεί η "φθινοπωρινή" όμως?

Thursday, July 12, 2007

Καλοκαιρινές εικόνες 2..απο Takis, αυτή τη φορά..

17 ημέρες διακοπών..1 εβδομάδα Γαλλία και 8 μέρες Ισπανία..οικογενειακές τις χαρακτηρίζω και για αυτό οχι εύκολες!..(είπαμε, οι πραγματικές θα γίνουν στα βουνά ελπίζω αργότερα ή ίσως σε καμμία μικρή παραλία..)
Ουσιαστικά οι διακοπές ήταν στην Ισπανία γιατί η Γαλλία είναι σχεδόν το 2ο σπίτι..οικογένεια δεν είπαμε?..
Valladolid ,κόρη,(200χιλ. βόρεια Μαδρίτης) 2μέρες και Γρανάδα,γιός ,(400χιλ. νότια Μαδρίτης)6 μέρες.
Δηλώνω απ'εξαρχής οτι δεν ενθουσιάζομαι με τουριστικές καταστάσεις και τις αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι (ίσως αυτό εξηγεί και την αγάπη για το βουνό)παρόλα αυτά σε όποιον τύχει ευκαιρία να επισκεφθεί Γρανάδα να το κάνει!
Μόνο και μόνο για το μεγαλούργημα της Αλάμπρα (αλλά οχι μόνο..) αξίζει το κόπο.. ειναι και η Ισπανική κουλτούρα..είναι και αυτή η αίσθηση γιορτής και ελευθερίας..είναι και οι όμορφοι άνθρωποι..σκεφτόμουνα τον Κόμη Μπαρούφο και τον Πρόεδρο Σαρδό ότι εκεί θα βρισκόντουσαν στον κόσμο τους..περιτρυγυρισμένοι από ωραία "τοπία", το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν είναι να αφήσουν τα μάτια τους να ξεκουρασθούν...
αλλά και οι γυναίκες αναγνώστριες θα συναντούσαν πολλούς Αντόνιο Μπαντέρο(τον λέω καλά?)..και αυτές θα ξεκουράζονταν κοιτάζοντας..

Ειναι και η ζωή γενικά φθηνότερη απο την Ελλάδα (πως διάβολο τα έχουμε καταφέρει και οι τουριστικοί μας προορισμοί να ακριβαίνουν κάθε χρόνο και περισσότερο όπως ακούω..)
π.χ.1 μεσαίο ποτήρι μπύρας με τάπα (καλός μεζές) 1.50 μέχρι 2 ευρώ..τι να πώ..

Ομως τα νέα της καμμένης Πάρνηθας με συνάντησαν στο δρόμο και η διάθεση έπεσε κατακόρυφα..σκατοχώρα σκεφτόμουνα που όλα τα καλά σου πρέπει να τα διαλύσεις..θυμήθηκα τη μεγάλη φωτιά στη Βόρεια Πεντέλη το 1981, ακριβώς εκεί όπου ξεφύτρωσε ο Διόνυσος στα επόμενα 10 χρόνια..αυτοί είμαστε , μετά κάποιοι μιλάνε για ηθική και με μεγάλα λόγια μάλιστα..και για αυτό το λόγο συχαίνομαι τα μεγάλα λόγια..ακόμα και στα blogs..αλλά κυρίως στη πραγματική ζωή..με θυμώνουν αφάνταστα κάποιοι επιδειξίες με τα φανταχτερά τους ρούχα και συμπεριφορές..ίσως για αυτό εχω ξεχωρίσει και εκτιμήσει κάποια άτομα..δεν είναι εύκολο..ειδικά οταν ζεις σε μικρή χώρα και μπορεί να τύχει να μάθεις απο τρίτους πράγματα για άλλους..

Ναι, μου έλλειψαν τα blogs και κάποιοι άνθρωποι που υπάρχουν πίσω απο αυτά με ξεχωριστές ευαισθησίες(παρόλο που έκανα συνειδητή αποχή..μία φορά μόνο μπήκα σε ενα καφέ να διαβάσω email..)

Εχουμε πολλά να πούμε ακόμα.

Μερικές φωτό απο Αλάμπρα..απο αυτό τον πολιτισμό (αραβικό)που άφησε εξαιρετικά ίχνη εκεί στη Νότια Ισπανία..φωτό που δεν λένε πολλά(με κλικ επάνω τους φαίνονται καλύτερα) ..αλλά ετσι, μία γεύση.





















Εντάξει, μία μπήκε 2 φορές αντί άλλης..δεν πειράζει.. και μία με ένα γκρούπ Ελλήνων που μόνο οι γιαπωνέζοι μας ξεπερνούν σε φασαρία




Thursday, July 5, 2007

Εικόνες του καλοκαιριού

Δεξιά κι αριστερά οι βοές των αυτοκινήτων, κάπου κοντά ένας σκύλος που δοκιμάζει τη φωνή του, λίγα τριζόνια τριγύρω και τα φώτα των σπιτιών και στο κέντρο μπροστά μου η αταραξία και η σιωπή ενός πράσινου χωραφιού, σαν μια τρύπα στο τίποτα, όπως το κενό στο κέντρο της ύπαρξης, το κενό που ονομάζουμε νόημα

Sunday, June 24, 2007

Μαρέγκα

Η ζέστη σ’ αυτή τη πόλη είναι άσπρη, υγρή και πηχτή. Καθώς τη διασχίζεις κολλάει πάνω σου και κρέμεται πίσω σου, όπως η καλοχτυπημένη μαρέγκα απ’ το πιρούνι. Περπατάς και τη σέρνεις. Και μαζί της κτίρια, αυτοκίνητα κι ανθρώπους. Στα ρεκόρ Γκίνες θα διέπρεπες αν κατέγραφε κάποιος το βάρος που κουβαλάς. Εξαντλητικό αλήθεια. Όσο και γυμνασμένος να είσαι, μια ολόκληρη πόλη είναι αυτή. ΄Ετσι δε σου κάνει εντύπωση που τόσοι και τόσοι νέοι, και όχι μόνο, βρίσκονται χυμένοι σε καρέκλες και πολυθρόνες, όλη τη διάρκεια της μέρας, στα καφέ της παραλίας. Βαριεστημένοι, αποκαμωμένοι, πίνουν το φραπόγαλο και το εσχάτως ελαύνον φρέντο. Μιλάνε χωρίς να βλέπουν το συνομιλητή τους, χαμηλόφωνα, σα να φοβούνται μη τους ακούσουν, με τα μάτια τους καρφωμένο απέναντι, στη Περαία και στο Μπαχτσέ, αγαπημένη παραλία όσων παλινόστησαν, όσων δήλωσαν Έλληνες γιατί τους φάνηκε καλύτερο, όσων απλά ήρθαν για το μεροκάματο. Βλέμμα απλανές, λίγο θαμπό ή αποχαυνωμένο. Τους βλέπεις κι αναρωτιέσαι αν είναι σε θέση ακόμη και να καυλώσουν. Καθώς το βάρος, που η μαρέγκα σέρνει πίσω σου, όλο κι αυξάνεται, ορκίζεσαι πως αποκλείεται να μπορούν κι ας είναι τα μπούτια άφθονα, καλογυαλισμένα, θαρρείς και οι παλιοί λουστραδόροι άλλαξαν περιοχή, και σφιχτά και ελαστικά, σαν καλοδουλεμένο καουτσούκ και τα στήθια λαμπερά και αποκεκαλυμμένα να κοιτάζουν ψηλά και να αναρωτιούνται τι άλλο πρέπει να κάνουν για ν’ ασχοληθεί κάποιος μαζί τους. Σέρνεσαι πια κι ας μην έχεις κάνει ούτε διακόσια μέτρα. Απ’ το λιμάνι ξεκίνησες κι ίσα που έφτασες ως τον Τότη, αλλιώς τον λένε τώρα και τον έκαναν και κόκκινο. Λίγο πιο πέρα ήταν το Κορφού και θυμάσαι το σερβιτόρο, που καθώς, πριν από 30 σχεδόν χρόνια, κρατούσες στην αγκαλιά σου τη Χ σου ψιθύρισε «πιο σεμνά κύριε». Μεγάλη απόσταση διάνυσες, αλλά μόλις διακόσια μέτρα απ΄το λιμάνι είσαι. Και κείνος ο Πύργος. Λευκός κατ’ ευφημισμό πάντα, τόσο κοντά και τόσο μακριά ακόμη. Θα φτάσεις. Κι ας βαράνε τα ταμπούρλα μέσα σου. Μεγάλο βάρος η μαρέγκα, μεγάλο. Και δεν είναι μόνο τα αντικείμενα αλλά κι όλο αυτό το ασήκωτο βάρος που έχουν οι άνθρωποι. Ο καθένας τους είναι κι ένας ολόκληρος κόσμος. Εδώ έναν τυχαίνει να κουβαλάς, και μάλιστα όχι στη ζέστη αυτής της πόλης, και είναι αδύνατο να κάνεις περισσότερα από μερικά μέτρα. Πώς να μη γονατίζεις με τους πολλούς και με τους βαθμούς του θερμόμετρου να φτάνουν σχεδόν την ηλικία σου. Το αυτοκίνητο σου σε περιμένει στο πάρκιν. Πρέπει ν’ ανέβεις. Στη Τσιμισκή. Τραγωδία. Ο καθένα προσπαθεί να τραβήξει τη μαρέγκα προς τη δική του κατεύθυνση. Κολλάς, σταματάς, κάνεις ελιγμούς, προσπαθείς να αποφύγεις την απίθανη που χαζεύει τη βιτρίνα και κινείται σα να μην υπάρχει άλλος πάνω στη γή, τον κουρασμένο, που το βάρος τον έχει ξεκάνει και μάλλον καταρρέει από στιγμή σε στιγμή, τους νεαρούς που περπατούν σε παράταξη, σαν να κάνουν τη γενική δοκιμαστική της παρέλασης, μείον ο ρυθμός και ή ένταση, αυτόν που θυμάται ξαφνικά ότι δεν έχει τσιγάρα ή προφυλακτικά και σε κουτουλάει κάνοντας επιτόπου αναστροφή χωρίς αλάρμ χωρίς φλας χωρίς τίποτα, τη μαμά που σταματάει να τακτοποιήσει το καπελάκι του μωρού στο καρότσι του κι άλλους πολλούς, κουρασμένους επίσης, αποχαυνωμένους επίσης, πασαλειμμένους με τη μαρέγκα επίσης. Ο Σαμψών πρέπει να είσαι, πριν του κόψει τα μαλλιά η Δαλιδά, για να φτάσεις στον προορισμό σου, και σιγά μην τα έκοβα αν είχα. Κι η πόλη; Α! αυτή η ρουφιάνα φτιάχνεται. Έχει τα κάλλη της η Δαλιδά και σε θέλει με τα μαλλιά σου μακριά και τη κώμη σου ακέρια για να μπορείς να τη βοηθάς να ισορροπεί. Καθώς άλλος τη τραβάει προς το Βαρδάρη κι άλλος προς το Πύργο, τραμπαλίζεται ηδονικά και ζαλίζει τους άμοιρους εραστές της, που μοιάζουν να παιδεύονται να την κρατήσει καθένας για λογαριασμό του μόνο. Βλαστημούν τη κακιά τους μοίρα, βρίζουν τη πουτάνα για τα χάλια της, τη φτύνουν αλλά πιστοί στο ζυγό. Σαν αποχαυνωμένοι αρσενικοί που κρέμονται απ’ το μουνί που τους καυλώνει. Και συ στη σειρά, τραβάς το δικό σου φορτίο. Θα περάσει η ζέστη λες, θα περάσεις και θα κόψει η μαρέγκα και θα γίνει νεράκι και θα ξεκολλήσουμε και θα μας δροσίσει πάλι με τα υγρά της η πουτάνα. Γυρίζεις το διακόπτη, στο φουλ ο κλιματισμός και ξεκινάς…..

Saturday, June 23, 2007

Αφου το ταξίδι στη Παταγωνία και το οδοιπορικό απο Μογγολία στο Καρακορούμ Πακιστάν αναβάλλεται για ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...Ειπα να σας αποχαιρετήσω για λίγες μέρες (μέχρι 10 Ιουλίου) με ενα καλοκαιρινό τραγουδάκι...
Summer wine λοιπόν...
Φυσικά ο Μπαρούφος θα είναι εδώ..ελπίζω..

Wednesday, June 13, 2007

Premier, Νύχτες σ' ένα μπαρ

Premier, δεν είναι το όνομά μου, αν και θα μου άξιζε ο τίτλος. Είναι το μπαρ που πήγαινα τις Παρασκευές τα τελευταία τέσσερα χρόνια με το φίλο μου το Δημήτρη, μαζί κοντά σαράντα χρόνια, απ’ το σχολείο, πανέμορφος, έξυπνος και καλός μαθητής αυτός, πανέμορφος και έξυπνος εγώ, εντάξει λίγο εξυπνότερος εγώ, μη πέσει και το σπίτι και με πλακώσει αν δε το παινέψω λίγο, καλά βρε μαλάκα μη φωνάζεις, γράψε εσύ ένα κείμενο πες ότι ήσουν εξυπνότερος και θα το δημοσιεύσουμε, μαθηματικός αυτός κάποτε, κάτι σαν νομικός εγώ, στο εμπόριο αυτός τώρα, ρέει το χρήμα, την υγειά του να χει να το χαίρεται, κάτι σαν νομικός εγώ τώρα, με πληρώνει το Δημόσιο, σε κρίσεις αυτοκριτικής ειλικρίνειας αναρωτιέμαι γιατί, μη ρωτάτε όμως, κάπως πρέπει να θρέψω κι εγώ την υπομονετική, πίσω από κάθε επιτυχημένο δημόσιο υπάλληλο υπάρχει πάντα μια υπομονετική γυναίκα που τον συμπαραστέκεται, κι ωραία γυναίκα μου και τα εξυπνότερα κι από μένα παιδιά μου, για την ομορφιά τους δε θα πω τίποτα μη τα ματιάξω, αλλά όσοι έχετε κόρες σπεύσατε, στην παραλία της Κρήνης, ξέρετε εκεί απέναντι από το Remezzo, απέπνεε παρακμή, ξεφτισμένες πολυθρόνες, παλιοκαιρισμένες καρέκλες, ξεφλουδισμένα σκαμπό γύρω από ένα αξιοπρεπές μπαρ, όπου μαζεύονταν μέρος των ΚΑΠΗ της πόλης κι μ’ έκαναν να αισθάνομαι σχεδόν νέος, α ναι και κάτι ξεπεσμένοι Πρόεδροι, όπως ο Βεζυρτζής του ΠΑΟΚ (μακριά από μας), τον έφαγε ο Ζαγοράκης, που πας ξεβράκωτος στην τεστοστερόνη του Θοδωρή Νικο μου, κι αν εμφανιζόταν καμιά νεότερη των τριάντα ευχαριστούσαμε εν χορώ το μεγαλοδύναμο για το δώρημα, και παίρναμε όλη στα κλεφτά καμιά τζούρα, καλά καλά μαζέψτε τα σάλια σας οι αρσενικοί, για ματιά μιλάω, και τα στοιχήματα έπεφταν σωρό, την παίρνει ο μπάρμαν, είναι της τσατσάς η κόρη, κράχτης για λιγούρηδες, έχασε το δρόμο και να ο δεύτερος γύρος για το πόση ώρα θ’ αντέξει κλπ και μεσα σ’ αυτά και η μπαργούμαν απ’ άλλο κόσμο, ξέρετε αυτόν που το νούμερο της ηλικίας είναι κάτι σαν το σκορ σε παιχνίδι του μπάσκετ στο πρώτο δεκάλεπτο 21-23, άντε αν μπει και κανένα τρίποντο στην εκπνοή να γίνει 23-26 κι ήταν ψηλή και όμορφη, σιγά να μη δεν ήταν , ολόκληρο στρατό κρατούσε γύρω της και έκανε σεφτέ το μαγαζί, κι ήταν εκεί ο Πρόεδρος, είχε αυτοαναγορευτεί και του το αναγνωρίσαμε, δεν έμαθε ποτέ ποιου πράγματος προήδρευε, κάποτε τραπεζικός τις μέρες του premier λογιστής και κάτι με ξενοδοχεία, δεν κατάλαβα ακριβώς, καράφλας εντελώς κάτι σαν κουκουβάγια με τα μάτια να βλέπουν τη Μαρία ή Άννα ή Χριστίνα ή όπως την έλεγαν τέλος πάντων και να πετάγονται λίγο πιο έξω από τη μύτη του, ήθελα να του βάλω σαλιάρα, μη μαλάκα έλεγε ο Δημήτρης θα θυμώσει, μα λερώνει το πουκάμισό του αντέτεινα εγώ, κι ο Άρης, κρίμα τ΄ όνομα, Αρη ολέο Αρη ολέο ομαδάρα ρε, πιο κοιμισμένος κι από γερασμένο σκύλο, μιλούσε και κοιμούνταν τα φωνήεντα μέχρι που κάποιος τυχαίος συνδυασμός από υγρά, σύμφωνα λέμε, σύμφωνα, τον έπνιγαν και τα ξυπνούσε και τότε ακούγονταν τα α και το ε σα κροτάλισμα πολυβόλου που έριχνε τις τελευταίες σφαίρες της δεσμίδας κι έπειτα σιώπαινε, βιοτέχνης, το κοκκινίζει ο word, μα πως γράφεται αυτός ο βιοτέχνης, βαριέμαι τώρα να ψάχνω τον Μπάμπι, δήλωνε θαρρώ, κι ο Γιάννης κοντός, αλλά δε πειράζει, ήταν καλό παιδί και σίγουρα βιοτέχνης και πρωτοπόρος στα γαβγάδικα, προσέξτε γαβγάδικα όχι Γαυγάμηλα, το διευκρινίζω γιατί εσείς οι Μακεδόνες εδώ πάνω έχετε και μια ευαισθησία με τον Μέγα και τις μάχες του, καλά κι εγώ μαζί σας είμαι αλλά κυρίως γιατί στάθηκε τσαμπουκάς με κείνο τον ηλίθιο δεσμό, φορούσε πάντα ωτοασπίδες και φυσικά ο Μιχαλάκης, καλός γλυκός και φαλακρός βιοτέχνης ήτανε κι αυτός και φίλος καλός και στα μπουζούκια θα πήγαινε ακόμη και μοναχός, ήταν κι άλλοι γύρω από το μπαρ και φυσικά οι χυστομαλακίες, γεια σου sardonian, κάντε κλικ ρε δε θα χάσετε, ποιητή, έπεφταν κατά ριπάς, τη Παρασκευή μιλάμε μόνο για μουνί, φτου σας σεξιστικά γουρούνια, ήταν η συμφωνία κι αυτός ήταν όρκος τιμής, όποιος τον πατούσε, αποσυνάγωγος του έπρεπε η χλεύη, κι ήταν κι ένα λιγδιάρης, πήρε περισσότερες γυναίκες απ’όσες εσύ ανάσες μου έλεγαν κι εγώ τον έβλεπα κι έλεγα μα είναι μαλακισμένες αυτές οι γυναίκες κι ευχαριστούσα το Δημιουργό που δεν μου έκανε τέτοιο κακό κι οι μαλακίες έστηναν χορό, αρσενικά πεταμένα λεφτά, και να οι γλύκες στη Μαρία κι άντε τώρα να πείσεις τη Μαρία, την Άννα ή τη Χριστίνα με κάτι σάλια τι όμορφη που είσαι, λες και δεν το είχε ξανακούσει, και διάφορα άλλα σαχλά κι αυτή γυρνούσε προς την άλλη μεριά κι οι γκριμάτσες και τα πωπω μανάρι μου και τι μουνάκι είσαι εσύ και άλλα τέτοια μαγικά, έμπαιναν στη σειρά κι αυτό κάθε Παρασκευή, τόσο που είχα μάθει το σενάριο απέξω κι ανακατωτά και έπαιζα μόνος μου το έργο και κάθε φορά που έφθανε η ώρα για το γαβγάδικο, εκεί κοντά στις δυο κάθε φορά σκεφτόμουν πόσο σπέρμα δεν θα έβρισκε το στόχο του και πάλι και μια βραδιά εκεί στην άκρη του μπαρ ένας μόνος άγνωστος, κίνησε υποψίες στην αρχή μετά τον γραψαν όλοι τους κανονικά, τον έβλεπα να την κοιτά φορούσε ένα τζιν στενό κι ένα μπλουζάκι κολλητό και κει στη μέση της και δεξιά είχε μια ελιά, ήπιε τρία τέσσερα ποτά και κάτι έγραφε, απόψε έχει «ΧΑΡΑΜΑ» παιδιά, εμπρός γενναίοι μου, ναι μη γελάτε θέλει ηρωισμό το Χάραμα, πρέπει να είσαι δυνατός, να αντέχεις σε σεισμούς λιμούς και καταποντισμούς για να τη βγάλεις καθαρή, μα θα σας πω άλλη φορά, κι έφυγε πριν από μας κι άφησε στο πάγκο ένα χαρτί το μάζεψα το διάβασα και το έβαλα στη τσέπη μου και επειδή είστε ανθεκτικοί και φτάσατε ίσαμε αυτή τη γραμμή σας το διαβάζω


Τη νύχτα μες στο μπαρ οι μουσικές
Χορεύουν μπλουζ με του μυαλού μου τις σκιές
Παλιές εικόνες και φωνές ξεψυχισμένες
Ρίμες που σέρνονται στο νου μου λυπημένες


Κι εσύ που στέκεις λυγερή πίσω απ’ το πάγκο
Με τα ποτά για παρτενέρ χορεύεις τάγκο
Ιέρεια μοιάζεις σε πανάρχαια θρησκεία
Στην κουρασμένη μου ζωή δίνεις ουσία


Τα μάτια σου σα δίδυμα φεγγάρια
Χαρίζουν λάμψη σ’ ένα σύμπαν μαγικό
Η ελιά στη μέση σου το γέννησε μια νύχτα
Κι απόμεινε της έκρηξης σημάδι μυστικό.


Τώρα το
Premier έκλεισε, δεν υπάρχει κοινωνική ευαισθησία σ’ αυτό το τόπο κι εμείς στο προθάλαμο της τρίτης ηλικίας ξεσπιτωθήκαμε και ψάχνουμε από τότε άλλο στέκι να στεγάσουμε τις υψηλές αναζητήσεις τα Παρασκευής και με την ευκαιρία είμαστε ανοιχτοί σε κάθε πρόταση, αρκεί να έχει λίγη μέχρι άπατη παρακμή να έχει αμφίβολα ποτά και τα ΚΑΠΗ να είναι πολλά….

(...................................................,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

Sunday, June 10, 2007

Ερμηνεύματα

Έτσι απρόσμενα στο τέλος του Οκτώβρη ή στα μέσα του Γενάρη φυτρώνει καμιά φορά η Άνοιξη. Σκέφτηκες άραγε ποτέ αν είναι για καλό ή για κακό και αν τη νοιάζει αυτό;

Εσύ που είδες την Άνοιξη στα μισά του δρόμου να βλασταίνει δεν αναρωτήθηκες καν. «Θα έρθει κρύο» είπες και κουμπώθηκες στο παλτό σου για ασφάλεια.

Έλα μη μου στενοχωριέσαι, όλοι το ίδιο κάνουν. Στην απρόσμενη Άνοιξη απαντούν κοφτά κουμπώνοντας σφιχτά το παλτό τους. Στα λεξικά μας το Χειμώνα τον λένε και Σωφροσύνη.

Ίσως να φταίει το φεγγάρι. Σκέψου, είδαμε τους αστροναύτες να περπατούν στο έδαφος του και κείνα τα χάρτινα φεγγαράκια δεν τα θέλουν πια ούτε τα παιδιά.

Κρίμα άραγε;

Monday, June 4, 2007

Γυναίκες ανω των 40...

Εχω την αίσθηση οτι εχει βαρύνει λίγο η ατμόσφαιρα στη μπλογκόσφαιρα..κάτι η Αμαλία κάτι οι σχολιασμοί σε κάποια αγαπητά μπλόγκς ...κάτι ο Μπαρούφος που εχει εξαφανισθεί!....
Ειπα λοιπόν να αναρτήσω κάτι χαλαρό που ίσως οι περισσότεροι θα τα έχουν διαβάσει ήδη..
αλλά η υπενθύμιση δεν βλάπτει..
Γυναίκες άνω των 40 λοιπόν.

Μια γυναίκα άνω των 40 δεν θα σε ξυπνήσει ποτέ μες στα άγρια χαράματα να σε ρωτήσει «τι έχεις και τι σκέφτεσαι», γιατί πολύ απλά δεν την νοιάζει αν έχεις ή αν σκέφτεσαι κάτι...

Οι γυναίκες άνω των 40 είναι διακριτικές... Πολύ σπάνια θα μαλώσουν μαζί σου σε κάποιο θέατρο όπου όλοι κάνουν ησυχία ή σε ένα πανάκριβο εστιατόριο. Είναι πάντα ικανές βέβαια να σε πυροβολήσουν αν και μόνο αν θεωρούν ότι θα την βγάλουν καθαρή μετά από αυτό... Οι γυναίκες άνω των 40 είναι γενναιόδωρες στον σεβασμό που σου προσφέρουν αν και τις περισσότερες φορές δεν τον αξίζεις... Αυτό επειδή ξέρουν πως είναι να μην σε εκτιμά κάποιος.

Όσο μεγαλώνουν δε, γίνονται και περισσότερο διαισθητικές. Δεν χρειάζεται λοιπόν ποτέ να ομολογήσεις μια αμαρτία σε μια γυναίκα άνω των 40 ... Την έχει καταλάβει πολύ πριν σκεφτείς να της την πεις!

Όταν δε αποκτήσουν και τις πρώτες ρυτίδες είναι μακράν πιο σεξουαλικές από τις νεότερές τους...

Οι γυναίκες άνω των 40 είναι ακριβοδίκαιες και ειλικρινείς. Ευθύς αμέσως θα σου πουν ότι σε θεωρούν ηλίθιο αν συμπεριφέρεσαι σαν ηλίθιος... Δεν θα χρειαστεί ποτέ λοιπόν να αναρωτηθείς ¨προς τα πού πάει¨ μαζί της.

Δυστυχώς όμως είναι ευρέως διαδεδομένο ότι για τις περισσότερες όμορφες, έξυπνες, καλοβαλμένες και σεξουαλικές 40άρες, υπάρχει ένας καραφλός κοιλαράς ξεμωραμένος ο οποίος θα γελοιοποιηθεί ανά πάσα ώρα και στιγμή για μια πιτσιρίκα...

Σήμερα το 80% των γυναικών δηλώνει κατά του γάμου. Γιατί?
Γιατί επιτέλους οι γυναίκες συνειδητοποίησαν ότι «δεν αξίζει να αγοράσεις ολόκληρο γουρούνι απλά για να κατοχυρώσεις ένα λουκάνικο...»


Friday, June 1, 2007

Για την Αμαλία...

Προσθέτουμε και εμείς τη φωνή μας στη γνωστή κινητοποίηση σήμερα..

Ο ασθενής εχει δικαιώματα και αξιοπρέπεια.

Thursday, May 31, 2007

Γιασεμιά

Η θλίψη, όπως σύννεφο που περνάει μπροστά στον ήλιο, σκοτεινιάζει τριγύρω. Σα να πέφτει η τάση του λαμπτήρα και ξαφνιασμένος σηκώνω τα μάτια προς το ταβάνι. Δεν είναι σκοτάδι. Όχι. Είναι εκείνη η αδιόρατη θαμπάδα της υγρασίας που μικραίνει τον ορίζοντα και ξαφνικά μου φαίνεται πως μικραίνει ο κόσμος. Είναι εκείνη η αίσθηση ότι ο ουρανός χαμήλωσε και πέφτει πολύ βαρύς για τους ώμους μου. «Δεν είμαι ο Άτλας» φωνάζω. «Δε μπορώ να σε κρατήσω». Και όλοι γύρω μιλούν, γελούν τραγουδούν, αδιαφορούν. «Μα δε βλέπουν;» αναρωτιέμαι, «δε βλέπουν ότι κάτι συμβαίνει, κάτι μας απειλεί;» «Πώς μπορούν και γελούν λοιπόν;» Τους κοιτώ απορημένα. Το γέλιο τους μια άθλια γκριμάτσα που παραμορφώνει τα πρόσωπα. Μα γιατί, γιατί δεν καταλαβαίνουν; Τους μισώ, τους μισώ. Θα χαθούμε και κανείς δεν κάνει τίποτα. Ψάχνω καταφύγιο. Κάπου να μη τους βλέπω μα κυρίως να μη με βλέπουν. Δεν υπάρχει. Τούτο τα καταραμένο φως τρυπώνει παντού. Και μια χαραμάδα να βρει θα περάσει και θα σε παιδεύει σαν το λέιζερ μικρού παιδιού που κρυμμένο παίζει μαζί μου. Είναι κι οι φωνές και τα γέλια. Απειλητικά, σα μυδράλια στα χέρια πορωμένων δολοφόνων, σαρώνουν γύρω και με κάνουν να τρέμω. Κουλουριάζομαι μέσα μου, μπουκώνω τα αυτιά μου με βαμβάκια. Θα σας κρατήσω μακριά , δε θα με βρείτε, δε θα χαθώ μαζί σας. Ανόητοι, ανόητοι. Γελάτε. Σκεπάζω τα μάτια μου μ’ ένα μαύρο πανί. Ούτε φως, ούτε φωνές. Δεν βλέπω και δεν ακούω τίποτα. Δεν υπάρχουν. Ανακουφίζομαι. Η ανάσα μου χαλαρώνει. Α! Ωραία. Θα μείνω έτσι μέχρι να περάσει το κακό. Θα περάσει και δε θα με βρει. Και σεις θα χαθείτε. Ανυποψίαστους θα σας σκεπάσει η λάβα στην Πομπηία σας. Λίγη υπομονή και θα περάσει. Μα τι είναι αυτό που με τυλίγει; Δε βλέπω, δεν ακούω, κι όμως καταλαβαίνω, ξέρω. Το γιασεμί. Προβάλλει στο μυαλό μου. Ολόλευκο απ’ τα χιλιάδες ανθάκια του. Τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα που δεν τα λογάριασα. Με τυλίγουν. Το άρωμά τους μπαίνει μέσα μου και κυριεύει κάθε μου κύτταρο. Δε μπορώ, δε μπορώ να κάνω τίποτα.

Παραδίνομαι.

Wednesday, May 30, 2007

Φυσιολατρικό



***


α θ έ α τ ο ς β α σ ι λ ι κ ό ς μ υ ρ ί ζ ε ι



(Μιχ. Γκανάς "Τα μικρά")

Tuesday, May 29, 2007

Λίγες εικόνες απο την Νοτ. Πίνδο...

με ελάχιστες λέξεις..


















































..ενας καταρράκτης που ξεκινάει από πολύ ψηλά..















και για τις αγαπητές κυρίες που παρακολουθούν αυτό το Blog
λίγα αγριολούλουδα...

από τις κορυφές των 2000μ.

































Ήθελα να γράψω κάτι ευχάριστο αλλά εχω συγκλονισθεί απο την τραγωδία στο ποταμό Λούσιο και τον άδικο χαμό 8 νέων ανθρώπων...
Όλες μου οι σκέψεις στους γονείς που έχασαν παιδιά...
Ελπίζω να ερευνηθούν τα αίτια και να αποδωθούν, αν υπάρχουν, ευθύνες....
ώστε να μη επαναληφθεί παρόμοια τραγωδία στο μέλλον.